Post Description

Ik heb altijd een gruwelijke hekel aan feesten gehad en onder normale omstandigheden zou ik die zaterdag ook niet naar dat feest toe zijn gegaan.
Maar mijn leven was een puinhoop. Ik paste mijn normen aan. En belandde in een nachtmerrie.
Donderdagochtend was ik de brave arts die zich op zijn patiënten concentreerde en eigen problemen niet van invloed liet zijn op zijn werk.
Ik hield de jongen in de gaten.
Hij was nog niet aangeland bij het moment dat hij de koppen van poppen los trok. Ik keek toe hoe hij de speelgoed autootjes weer oppakte en ze op elkaar af liet komen, zodat een botsing onvermijdelijk was.
'Ka!'
Het botsen van metaal maakte even het geluid van de videocamera onhoorbaar. Hij smeet de autootjes opzij, alsof hij er zijn vingers aan had gebrand. Een ervan viel om en lag op zijn dak te schommelen, als een omgekeerde schildpad. Hij duwde er met zijn vinger tegen en keek me toen aan, om toestemming vragend. Ik knikte en snel pakte hij de autootjes op. Hij draaide ze rond in zijn hand, bekeek de glanzende onderkanten, draaide de wielen rond en imiteerde tegelijkertijd het geluid van een loeiende motor.
'Vroem, vroem. Ka'!
Iets ouder dan twee jaar, groot en stevig voor zijn leeftijd, met soepel gecoordineerde bewegingen die wezen op atletische heldhaftigheid. Blond haar, toetje als dat van een mopshond, ogen met de kleur van rozijnen, die me aan sneeuwpoppen deden denken, lichtbruine sproeten op zijn neus en bolle wangetjes.