Post Description

Ik dacht eerst dat ik met deze cd van Raven Sad een debuutalbum in handen had, maar niets is minder waar. Het hier besproken album is al het derde studioalbum van deze uit Italië afkomstige band. Zo zie je maar, ook wij missen wel eens een band / album. De vraag is nu of we als een haas achter de eerste albums moeten aangaan of dat we het beter bij dit album kunnen laten.

Je zou denken dat deze band niet uit Italië, maar uit een Zuid-Amerikaans land zou komen. De muziek doet regelmatig denken aan die van Subterra, Aether en Index denken. De Engelse tongval doet ook erg Zuid-Amerikaans aan. We hebben hier te maken met een band die heerlijke typisch symfonische rock maakt overgoten met een laagje neo-prog. Liefhebbers van eerder genoemde bands en van bijvoorbeeld Clepsydra, Camel, Pink FLoyd en Airbag zullen dit schijfje zeker waarderen.

Het instrumentale Door Almost Closed weet de snaar al letterlijk goed te raken. Het is vooral het feestje van gitarist Samuele Santana. Hij speelt de sterren van de hemel met zijn mooie slepende solo’s. De tempowisselingen zijn prettig evenals het toetsenspel.

Het lange Lies In The Sand is ook afwisselend genoeg om ruim zestien minuten te blijven boeien. Het opent exact hetzelfde als het begin van The Same River van Riverside, maar daarna gaat het nummer zijn eigen weg. Hier leren we ook zanger Samuele Santana kennen. Zijn stem is niet heel spannend, maar past wel bij de muziek. Zijn uitspraak is niet heel best, maar het geeft ook wel weer een sfeertje. De overgangen zijn subtiel en elke nieuwe wending heeft weer voldoende moois in petto. Met name het gitaarwerk is bijzonder sterk evenals het bijna ambient-achtige toetsenspel tegen het einde. Het nummer blijft een ingetogen karakter houden, maar krijgt nergens de neiging om saai te worden.

First Layer en Mind Flies zijn beide instrumentaal. Het eerste is eigenlijk één lange sfeervolle gitaarsolo. Prachtig. Tegen het einde doet een vrouwenstem nog even haar zegje. Maar mensen, wat is haar uitspraak tenenkrommend slecht. Ik schiet elke keer weer in de lach als ik het hoor. Jammer, want haar stem is behoorlijk zwoel (zeg maar gerust opwindend). Als ze in het Italiaans had gesproken was dat veel spannender geweest. Het tweede instrumentale nummer is gereserveerd voor toetsenist Fabrizio Trinci. Ook hij weet er een bijzonder sfeervol geheel van te maken. Inmiddels ben ik half verslaafd aan die prachtige gitaarsolo’s en zit er in dit nummer ook weer een juweeltje.

In de laatste twee nummers worden alle gebruikte ingrediënten nogmaals verfijnd gemixt. Waarbij Lullaby For A Son wel heel erg aan Mother (“The Wall”) van Pink Floyd doet denken. Dit is gewoon genieten. Alles bij elkaar opgeteld hebben we hier met zeven stuk voor stuk sterke nummers te maken. Een album dat je zo twee keer achter elkaar wilt beluisteren. Wat mij betreft laat de band het Engels vallen en gaan ze in het Italiaans zingen, maar ook als ze dat niet zouden doen, zou ik nog steeds reikhalzend naar hun volgende album uitkijken.


*Tekst: Maarten Goossensen
*Bron: Progwereld.org





















Tracklist:


01. Raven Sad - Door Almost Closed (6:38)
02. Raven Sad - Lies in the Sand (16:42)
03. Raven Sad - First Layer (4:39)
04. Raven Sad - Mind Flies (6:56)
05. Raven Sad - The Highest Cliff (6:17)
06. Raven Sad - Second Layer (4:29)
07. Raven Sad - Lullaby for a Son (8:36)