Post Description

Even komt de gedachte boven: zou de uit Ottawa afkomstige Kalle Mattson er meer mee bedoelen, met die albumtitel? Iets als 'mijn tijd komt nog wel, op een dag'? Het zou tijd worden. De songschrijver maakt al een aantal jaar avontuurlijke, experimentele americana, waarvan Someday, The Moon Will Be Gold het volgende sterke document is. Daarop beweegt hij van rijkelijk gearrangeerde, ambachtelijke country met verhalende teksten (opener An American Dream, hoogepunt The Moon Is Gold) naar intieme tranentrekkers als Darkness en Amelie, waarop melancholieke zang en akoestische gitaar als een warm dekentje over je heen liggen. Tussendoor zijn er nog uitstapjes naar bijvoorbeeld speelse collegrock met Hurt People Hurt People.

Daarbij doet Kalle Mattson denken aan muzikanten als Conor Oberst, Fleet Foxes, Beirut, The Tallest Man On Earth en vooral Wilco - tot de Nels Cline-achtige solo in The Living & The Dead aan toe -, dankzij het open vizier dat Mattson erop nahoudt; de gedachte dat muzikaal alles mogelijk is. Het levert een plaat op waarop goudeerlijke songs worden gecombineerd met een avontuurlijke geest, ondersteund door prachtige arrangementen. Maar dit is meer dan een fraaie plaat: het is ook een wonderlijk eerbetoon aan zijn moeder; dit album schreef hij als reactie op haar overlijden. De plaat waarbij Mattson troost vond? Dat was Wilco's Sky Blue Sky. De cirkel is rond en Someday, The Moon Will Be Gold is op meerdere vlakken erg aangrijpend. 


Canada
Folk/Rock
Uitgebracht in eigen beheer


1.  An American Dream   
2.  Darkness   
3.  The Living & The Dead   
4.  Sound & Fury (A Dream Within A Dream)   
5.  Hurt People Hurt People   
6.  Eyes Speak   
7.  The Moon Is Gold   
8.  God's Only Son   
9.  A Love Song To The City   
10.  Pick Me Up   
11.  In The Morning Light   
12.  Amelie