Post Description

Ijzersterke songs, de echoënde hartenkreet van Madeline Follin en de volle Phil Spectoriaanse productie maakten van het debuut van Cults een indiepoppareltje. Opvolger ‘Static’ is niet slecht, maar haalt dat hoge niveau niet.

Static is melancholischer en zwaarmoediger. We missen de extatische vocalen en energieke melodieën van Follin, die hier eerder moe en mistroostig overkomt . De reden hiervan moeten we niet ver zoeken : Static is een scheidingsalbum. Follin en Brian Oblivian zijn niet langer een koppel en dat tast het totaalgeluid van hun tweede plaat aan. Ook aan de teksten merk je duidelijk dat hier een breuk wordt verwerkt .De kenmerkende 60’s girlgroup/ indiepop – sound en Follin’s stem liggen onder een laagje shoegaze en tristesse weg te kwijnen. Eén nummer kreeg zelfs de desperate titel ‘No Hope’.

Niet dat het allemaal kommer en kwel is op dit album : ‘I Can Hardly Make You Mine’ (dat werd gebruikt in de end credits van de remake van de film Carrie) steekt er echt bovenuit, maar ook het uptempo ‘We’ve Got It’ (had wederom van the Shangri-La’s kunnen zijn) en ‘Shine A Light’ (met ‘Straight To Hell’ – pianoloopje) zijn best wel goed.

In ‘Were Before’ horen we zelfs weer even die bekende wanhopige uithalen van Follin. De andere nummers zijn wel ok, maar raken ons simpelweg niet. Een beetje raar voor een plaat die over een relatiebreuk gaat. Static is geen liefdesbaby, eerder het kind dat verweesd achter blijft als de ouders elk huns weegs gaan en hun verdriet alleen wensen door te slikken. We wensen het duo elk  apart een nieuwe amant toe zodat we weer kunnen genieten van levenslustige songs en de gepassioneerde zang van Follin.



Verenigde Staten
Pop
Label: Wichita

01. I Know (1:42)
02. I Can Hardly Make You Mine (3:31)
03. Always Forever (3:44)
04. High Road (4:29)
05. Were Before (3:01)
06. So Far (3:29)
07. Keep Your Head Up (3:38)
08. TV Dream (1:03)
09. We've Got it (3:26)
10. Shine A Light (3:14)
11. No Hope (3:44)