Post Description

Voor wie stiekem hoopte dat de Arctic Monkeys teruggingen naar het geluid van vóór hun vorige album: dat is niet het geval. Maar er is wel weer meer ruimte voor de gitaar op de vrijdag verschenen opvolger The Car.

Drummer Matt Helders was er eerder in een interview al duidelijk over: The Car “gaat verder waar de vorige plaat gebleven was”. Met die vorige, Tranquility Base Hotel & Casino uit 2018, braken de Arctic Monkeys met hun rocksound en presenteerden ze een lounge-y, langzamer en vooral op de piano gestoeld geluid. Het verdeelde fans, maar critici waren lovend.

De eerste single van The Car bevestigde Helders’ uitspraak: There’d Better Be A Mirrorball is een door jazz geïnspireerd nummer zonder de instant-radiovriendelijkheid van vroegere hits. De nieuwe plaat opent met dit melancholische, door recensenten als ‘Bond-esque’ omschreven lied.

Die bedrukte, James Bond-achtige sfeer blijft tot het einde, onder meer doordat de band wordt bijgestaan door een strijkorkest. Daardoor doet The Car aan als een filmsoundtrack. Het levert schitterende momenten op: neem slotnummer Perfect Sense, dat tegelijk meeslepend en ingetogen is. Waar een officiële Bond-soundtrack nog weleens bombastisch wil worden, vliegt de band hier nergens uit de bocht.

Naar die strijkers verwijst zanger Alex Turner ook in zijn teksten, die soms nogal meta lijken. In Big Ideas zingt hij hoe enthousiast de band was over zijn aanvankelijke ideeën. Alleen kan hij zich die plannen, “nu we omringd worden door het orkest”, niet meer herinneren. Daarmee lijkt hij de koerswijziging – en de kritiek dat die vooral zijn idee is – op de korrel te nemen.

Op albumhoogtepunt Sculptures of Anything Goes is hij nog cynischer en heeft hij het over een “horrible new sound”. Maar juist dit nummer doet in de verte denken aan het even broeierige Do I Wanna Know? uit 2013. Ook elders schemeren flarden van het oude geluid door. Body Paint sluit af met een flinke dosis gitaar en het riffje in Hello You is ook classic Arctic Monkeys.

Op andere liedjes, zoals Jet Skis on the Moat, wordt de gitaar op een funky manier ingezet die net zo zwoel is als Turners falsetto. Het is alsof ze die vorige plaat als blauwdruk hebben genomen en zowel nieuwe als oude elementen toevoegden. Het resultaat zal vast wat fans van het eerste uur definitief doen afhaken, maar het is een ijzersterk gecomponeerd album.