Post Description

op verzoek van sowoudf via http://poprock.actieforum.com/ 

Ze vallen bij bosjes, die akoestische gitaarmirakels van het Britse platteland. Vorig week nog werd John Renbourn getroffen door een hartaanval. De zeventigjarige legende kwam die avond niet meer opdagen voor zijn geplande gig. Eerder ontvielen ons ook al John Martyn en Bert Jansch. Wie zijn er nu werkelijk nog over? Het is een godswonder dat een Amerikaanse jongeling als Ryley Walker als hoeder van deze muzikale erfenis bijna uit het niets opdoemt. 

We waren al lyrisch over zijn donkere debuutplaat All Kinds of You uit 2014. Alleen al het lef waarmee deze snotneus zijn gitarensnaren beroert, is van een ongekende klasse. Nu is er opvolger Primrose Green, dat van de talentvolle underdog volkomen terecht een superster maakt. Dit album is nog een tikkeltje avontuurlijker en gedurfder dan de eerste plaat. Zo duiken er zachtjes elektrische gitaren op, is er ook een jazzy gevoel aanwezig en toont Walker nog meer zijn muzikale kunnen, ook op zanggebied. Op sommige momenten kan je zelfs spreken van psychedelische folkmuziek. 

In tegenstelling tot bijvoorbeeld zijn wijlen leermeesters Renbourn en Martyn, is de piepjonge Walker een goede zanger. Zijn donkere stemgeluid maakt de mysterieuze sfeer compleet. Het is eigenlijk veel te goed om van retro te spreken. Walker vindt de Engelse folk gewoon opnieuw uit.

 
01 “Primrose Green”
02 “Summer Dress”
03 “Same Minds”
04 “Griffiths Bucks Blues”
05 “Love Can Be Cruel”
06 “On The Banks Of The Old Kishwaukee”
07 “Sweet Satisfaction”
08 “The High Road”
09 “All Kinds Of You”
10 “Hide In The Roses”