Post Description

Kate Tempest ziet er uit als zo’n typisch Engels meisje uit Zuidoost Londen. Vaal rood, licht gekruld haar, bleke huid, en altijd baggy kleren aan. Een rond gezicht met prompte wangetjes, geen spoor van make-up. Ze ziet er zo uit als een tiener die niet is geïnteresseerd in uiterlijkheden, een beetje naïef en ongeïnteresseerd misschien. Maar zo zie je maar weer hoe uiterlijk je op het verkeerde been kan zetten. Achter deze façade gaat een gepassioneerd kunstenaar schuil, vol energie, scherp intellect en engagement. En ook figuurlijk geen spoor van make-up; het hart op de rappe tong. Kate Tempest is een fenomeen, een uitzonderlijk talent. Zo iemand die de visie van een generatie op deze tijd definieert.

Let Them Eat Chaos is de onheilspellende titel van haar tweede plaat. Op haar eerste, Everybody Down, meandert ze nog een beetje tussen spoken word en rap/hiphop. Muziek en woorden strijden om voorrang. De beats en de dansbare muziek zijn af en toe meer dan alleen ondersteuning voor haar woorden. Er worden liedjes gemaakt.

Op Let Them Eat Chaos is een andere keus gemaakt: de elektronische muziek is er vooral om haar woorden te ondersteunen en haar verhaal te kunnen vertellen, allereerst in ritme maar ook in sfeer. Want Let Them Eat Chaos is meer dan alleen een plaat die klinkt als een vreemdsoortig hiphopalbum: het is één geheel, een pamflet, een hoorspel, een moraalvertelling in de vorm van een raamvertelling, dichtkunst; ja, een heuse conceptplaat. Dit heeft niets meer met pop te maken. De taal is zo rijk aan rake observaties dat het je duizelt.

Het is 4.18 uur in de nacht en op zeven verschillende plekken in Londen liggen mensen zonder het van elkaar te weten wakker te piekeren, of komen thuis na een 'double shift' of strompelen met te veel drank achter de kiezen naar huis en proberen de sleutel in het slot te proppen. Op Let Them Eat Chaos doet Tempest wat we van haar kennen: in beeldende taal miniatuurtjes maken die een inkijk geven in het leven van deze mensen. Zo beeldend dat je geen moeite hoeft te doen het voor je te zien. Maar de verhalen hebben altijd een moraal en zijn op deze plaat bouwstenen voor het grotere verhaal.

Kate Tempest rapt soms statig, het klinkt ouderwets zoals je je Shakespeariaans voorstelt, op gedragen toon. Ze laat pauzes vallen midden in zinnen, om woorden accent te geven, of een zin plots een andere wending te geven. Maar allemaal met een stadsaccent en handelend over stadse onderwerpen. De vertellingen worden afgewisseld met snedige commentaren op de wereld van nu. Dan loopt het tempo op, verdwijnt de statige toon en spuugt ze nijdig een woordenstroom uit. Ze schetst een duister beeld van de mensheid en de toestand in de wereld. En eindigt zoals altijd met haar stokpaardje: een pleidooi voor meer betrokkenheid, meer menselijkheid: Wake up, and love, more.

Let Them Eat Chaos is een overrompelend en indrukwekkend werkstuk. Zeven miniatuurtjes rijgt Kate Tempest in een moordend tempo aaneen tot een alles omvattende vertelling die je dwingt te luisteren en dwingt na te denken over haar boodschap. Maar ga haar vooral live zien, want dan is er meer reliëf in de voordracht en komt de passie beter over dan op de plaat, die best wat ruwer had mogen klinken.



Tracklist

1. Picture A Vacuum
2. Lionmouth Door Knocker
3. Ketamine For Breakfast
4. Swallow In Flight / Europe Is Lost
5. Colourful Curtains / We Die
6. Arrogant Gnome / Whoops
7. Brews
8. Don't Fall In
9. Living The Dream / Pictures On A Screen
10. Ornamental Glass Cigar / Perfect Coffee
11. Chipfat Grey / Grubby
12. Breaks
13. Tunnel Vision



http://music-by-request.newforum2u.com/