Post Description

De Italiaanse toetsenist Stefano Panunzi dankt zijn bekendheid in ons land vooral als bandlid van Fjieri. Met deze groep maakte hij twee albums, waarvan de laatste dateert uit 2015. Als onafhankelijk muzikant gaat hij zijn eigen weg en komt nu met zijn derde album onder eigen naam. Een speciaal album. “Beyond The Illusion” is namelijk opgedragen aan zijn overleden moeder.

Panunzi doet – evenals op zijn vorige soloalbums – een beroep op een groot aantal muzikanten uit zijn netwerk. Daaronder zijn bekende namen als Tim Bowness (no-man), Gavin Harrison (Porcupine Tree, King Crimson, The Pineapple Thief) en Mike Applebaum (Ennio Morricone, Zucchero). Maar ook minder bekende namen uit de jazzwereld. En niet te vergeten Nicola Lori, zijn trouwe muzikale kompaan die ook in Fjieri speelt.

Ondanks de lange lijst aan muzikanten klinkt “Beyond The Illusion” buitengewoon consistent. Dat komt doordat Panunzi aan meewerkende muzikanten de ruimte liet om mee te componeren, maar wel in de geest van zijn eigen stijl. Een stijl die invloeden heeft van jazz, elektronica en filmmuziek. Dat hoor je gelijk al in de instrumentale opener When Even Love Cannot. Hier zorgen toetsen en geprogrammeerde ritmiek van Panunzi en het vioolspel in mineur van Monica Canfora voor een mystieke sfeer. Het is de eerste van totaal acht instrumentale nummers, die daarmee sterk de overhand hebben.

Voor de zang heeft Panunzi ene GRICE gevraagd. Deze man blijkt In het echte leven Grice Peters te heten. Een Britse singer-songwriter. Op het lazy en sluimerende The Awakening horen we hem voor het eerst. Daarbij valt op dat zijn stijl van zingen wat weg heeft van die van Tim Bowness. Iemand die we later nog gaan horen. De echte drums en het heerlijke Jonas Reingold-achtige basspel van Nicola Lori laten het nummer tot leven komen. We horen deze zanger nogmaals op het voortkabbelende en no-man-achtige Her. Op I Go Deeper maakt Tim Bowness zijn opwachting. Deze Britse zanger is al jaren een goede bekende van Panunzi. Ze kennen elkaar nog van Fjieri. Wie de zeer herkenbare stem en stijl van Bowness kent hoef ik niet uit te leggen wat dit voor dit nummer betekent: je vindt het prachtig of je verafschuwt het.

Naast een jazzy karakter hebben enkele nummers ook een filmachtig karakter. Het geeft tegelijk de veelzijdigheid van Panunzi weer. The Bitter Taste is daar een van. Nadat het nummer wat moeizaam op gang komt, ontwikkeld zich een Ryuichi Sakamoto-achtige sfeer. Het opvolgende Acid Love kan met gemak worden gebruikt voor een science fiction film. Ook de liefhebbers van koperblaasinstrumenten komen aan hun trekken. Naast de in het prog-genre regelmatig gebruikte saxofoon maakt Panunzi op een aantal nummers gebruik van trompet. Zo blaast Mike Applebaum met zijn jazzy trompetspel op The Bench een flinke duit in de zak. Maar ook het Mike Oldfield-achtige gitaarspel van Mike Bearpark is een genot voor het oor.

Nu we het toch over gitaar hebben; ondanks dat aan het album vier verschillende gitaristen meewerken is het aandeel van dit instrument gering. Maar wanneer deze wordt gebruikt is het prijs. In The Portrait onderscheidt Lori zich met sterk spel, naast gitaar ook op basgitaar. Maar dé prijspakker op dit album is We Are Not Just What We Are. Het ferme gitaarspel van Dario Vera, de stuwende bas van Fabio Fraschini en het subtiele drumwerk van Gavin Harrison geven het nummer body en kracht. Ook Panunzi zelf laat zich niet onbetuigd met vol klinkend toetsenspel. Alsof dit niet genoeg is zorgt Mike Applebaum met zijn trompet voor de sjeu. De spannende opbouw en afwisseling van sfeer maken dit nummer tot een parel van helaas slechts vijf minuten.

Van een nog grotere dynamiek is The Doubt. Ook hier plaatst Nicola Lori zichzelf in de schijnwerper en bewijst hij zijn boezemvriend een grote dienst. Panunzi zelf schikt zich in een (sterke) bijrol met breed uitgesponnen toetsenwerk. I Am! is met trompet, bas, toetsen en geprogrammeerde drums de stemmige apotheose die dit album verdient.

Met 67 minuten heeft dit schijfje een forse speelduur. Geen moment voelde dit als te lang, daar zijn de smaakvolle afwisselingen in sfeer en karakter te groot voor. “Beyond The Illusion” is naast een persoonlijk document, de output van een talentvolle muzikant die ook nog eens blijk geeft van veel markten thuis te zijn.


*Tekst: Hans Ravensbergen
*Bron: Progwereld.org




























Tracklist:


01. When Even Love Cannot (6:58)
02. The Awakening (5:46)
03. The Bitter Taste Of Your Smile (3:46)
04. Acid Love (4:28)
05. I Go Deeper (4:44)
06. Mystical Tree (6:20)
07. The Bench (5:34)
08. Her (8:10)
09. We Are Not Just What We Are (5:08)
10. The Portrait (6:11)
11. The Doubt (6:16)
12. I Am! (3:59)