Post Description

Yes - Drama (1980) [2014 HDTracks 24-192] - "Yes - Drama (1980) [2014 HDTracks 24-192].

Na het artistieke debacle dat "Tormato" (1978) als titel meegekregen had, drong zich binnen de kern van Yes de zoveelste personeelswissel op. In een steeds vijandigere omgeving (symfo was eind jaren zeventig niet bepaald 'hot') begonnen de drie overgebleven leden aan een zoektocht die uiteindelijk een verrassende keuze zou opleveren: The Buggles (het duo Trevor Horn en Geoff Downes), de sympathieke electropoppers die met "Living In The Plastic Age" de hitparades opfleurden, werden bereid gevonden om de loodzware klus (vervanging van resp. Jon Anderson en Rick Wakeman) te klaren. Consternatie alom in Yeskringen en ook de media konden deze zet maar moeilijk inschatten.

Het eerste (en uiteindelijk ook enige) resultaat van deze wat vreemde kruisbestuiving, kreeg "Drama" als titel mee, een wat ongelukkige keuze gelet op het tamelijk ongunstig klimaat voor symfonische grootmachten. De wat sombere hoes, nochtans een geslaagd ontwerp van hofleverancier Roger Dean, liet eveneens het ergste vermoeden en dus werd het bang afwachten of de Yesfans dit nieuwe werkstuk zouden weten te waarderen.Machine Messiah kreeg de weinig benijdenswaardige eer om "Drama" op gang te trekken, maar al van bij de eerste noten werd duidelijk dat de song stond als een huis. Het erg directe, geprononceerde en snoeiharde gitaargeluid van Steve Howe was indrukwekkend en verrassend tegelijkertijd. Zo'n power had de stergitarist immers nog maar zelden tentoongespreid. Squire geselde zijn Rickenbacker als een jonge stormram en ook de mokerslagen van drummer Alan White waren niet voor de poes. Eén ding was gelijk duidelijk: de overgebleven Yesleden hadden een boost van energie gekregen door het inlijven van de twee nieuwelingen en zowel Horn als Downes zaten meteen op het goede spoor: prima zang van eerstgenoemde (weliswaar in de geest van Anderson) en heerlijk brede toetsenpartijen van laatstgenoemde. Machine Messiah is, wat mij betreft, nog steeds één van de beste Yessongs ooit, een ongemeen krachtige song boordevol variatie: de imposante wall of sound, sporadisch doorbroken door innemende akoestische passages, de instrumentale hoogstandjes van alle bandleden.tja, net meer dan tien minuten symfo van de bovenste plank. Na zoveel geweld was een korte rustpauze meer dan welkom en White Car, een wat speels en luchtig intermezzo, voldeed ruimschoots aan die verwachting. Heel even maar, want met Does It Really Happen? werd het tempo gelijk de hoogte ingejaagd door Squire, die ook in vocaal opzicht meer van zich liet horen op dit nummer (en op het gehele album eigenlijk).

Into The Lens (later nog door The Buggles als I Am A Camera richting hitparade gestuurd) was een geslaagd compromis tussen ritmisch-complexe progrock en mainstream pop, zij het dan in de ingekorte versie. Het ingenieuze samenspel van Squire, White en Downes was adembenemend; het sobere, doch erg effectieve gitaarspel van Howe. heerlijk verkwikkend! Van een duidelijk minder niveau en misschien wel het enige minpuntje op "Drama", was Run Through The Light, een wat doordeweeks klinkende vingeroefening. Tempus Fugit deed het in dat opzicht beter en hoewel geen echte hoogvlieger, een nummer dat al bij al toch meer complexiteit inhield dan op het eerste gehoor waarneembaar.In termen van evolutie, zou ik "Drama" tussen "Going For The One" en het debuut van Asia willen plaatsen, de band waarmee Steve Howe en Geoff Downes nogal wat successen zouden gaan oogsten. Zowel de uitgesproken symfonische rocktraditie als het bij momenten duidelijk overhellen naar meer AOR getinte pomprock, lijken op "Drama" 'netjes' in evenwicht gebracht. De inbreng van Horn en Downes was een gedurfde, maar geslaagde keuze gebleken: de noodzakelijke verjongingskuur was ingezet doch een lang leven was Yes in deze gedaante niet beschoren. Desondanks blijft "Drama", mede dankzij de voortreffelijke, krachtige en loepzuivere productie, ook vandaag nog een prominente plaats tussen het betere Yeswerk innemen.

Piet Michem