Post Description

De vier jonge muzikanten van Bruut! combineren op hun eerste album een jazzachtergrond met buiten de geijkte jazz vallende stijlen. Dan is Benjamin Hermans New Cool Collective al snel een referentiepunt. Net als New Cool Collective toont Bruut! een voorliefde voor soundtracks, surfmuziek, boogaloo en andere stijlen met een sixtiessfeertje. Ondanks hoog spelniveau weet Bruut! dit brede invloedenpalet echter niet altijd om te zetten in composities die de som der delen overstijgen. 

De titels spreken daarbij boekdelen: 'Gospel', 'Surf' en in mindere mate 'Bossa' leveren nét iets te voorspelbaar wat je bij die namen verwacht. Sommige nummers klinken daardoor nog te veel als een stijloefening en missen die écht lekkere hook die van een jam of groove een volwaardig nummer maakt. De mannen lijken vaak meer een bepaalde sfeer te zoeken dan een song. Zo gaan ze in 'Foxxy' duidelijk voor een sleazy jarenzeventig-nachtclubgevoel, maar ze vergeten daarbij het nummer echt smoel te geven, waardoor het niet genoeg overtuigt om de volle vijf minuten te boeien. 

Hoewel het songmateriaal dus wat achterblijft, weet Bruut! zich wel te onderscheiden met de sound: die is ruig, vol en vet, voornamelijk door de hoofdrol van het hammondorgel. Organist Folkert Oosterbeek weet zijn drawbars te vinden en exploreert de sonische mogelijkheden van het machtige instrument overtuigend. Gecombineerd met de gruizige en expressieve altsax van Maarten Hogenhuis (die met zijn scheurende geluid goed naar New Cool Collective-voorman Benjamin Herman heeft geluisterd) klinkt dat af en toe heerlijk vuig. 

Energieke jazz van het brute soort blijft echter het best gedijen in een livesetting, en ook Bruut! overtuigt daar meer dan op plaat. Toch biedt dit debuut genoeg creativiteit en afwisseling om een degelijke kennismaking te vormen met deze nieuwste aanwinst voor de Nederlandse jazz.