Post Description

Alsof ze nog eens door hun oeuvre zijn gewandeld en links en rechts wat verlopen ideeën een nieuwe kans hebben gegeven. Niks nieuws, alles al eens eerder gehoord bij My Morning Jacket, maar dan beter. Het probleem is dat ik ‘Z’ verwachtte, een meesterwerk dat uit de speakers kwam gesprongen als een nieuwe vriend voor het leven. ‘The Waterfall’ is veel minder direct. Geen slechte plaat, wel één die zich laat zoeken en beter wordt als je dichterbij gaat luisteren.

Een iets minder bombastische en op scoutsheroïek geënte opener dan ‘Believe (Nobody Knows)’ had gemogen – het volledige refrein gaat van ‘Believe! Believe! Believe! Nobody knows for sure’ – maar het is een song die nergens anders had gepast dan hier, dus het zal ze wel vergeven zijn. Er is tenslotte ondubbelzinnige schoonheid op komst. ‘Compound Fracture’ staat daarna nog maar wat oppervlakkig eighties te wezen, en het water waarin naar inspiratie voor ‘Like a River’ werd gevist was net iets te ondiep, maar bij track nummer vier begint de plaat: ‘In Its Infancy (The Waterfall)’ is van het beste wat MMJ al gemaakt heeft. Twee liedjes in één: een countrygetinte opening die twee minuten lang haar eigenwaarde etaleert, en dan de stok doorgeeft aan het soort anthem waar de groep zo goed in is, met de reverb op tien en Jim James die zingt alsof hij boven op een berg staat, gezicht naar de hemel, God in falset smekend om een pilletje tegen de wanhoop. ‘Get the Point’ is een beeldschone akoestische break-upsong met pedal steel en een tekst en melodie waarin – hartzeer is al gecompliceerd genoeg – de zaak simpel wordt gehouden: ‘I wish you all the love in this world and beyond / But I hope you get the point / The thrill is gone / I hope you get the point / I think our love is done’.

‘Spring (Among the Living)’ opent James met de manhaftige woorden ‘I’m ready for spring, done hibernating’, maar als hij vijf minuten later ‘Among the living again!’ huilt, doet hij dat met het timbre van de stervende. Afgesloten wordt er in schoonheid: ‘Only Memories Remain’, ruim zeven minuten pretentieloze weemoed waarin de onherroepelijkheid der dingen tegen het licht van de ondergaande zon wordt gehouden, en gisteren even veraf lijkt als tien jaar geleden.

‘The Waterfall’ is geen ‘Z’, maar desondanks een trip die beter wordt naarmate je de weg leert kennen.