Post Description

No No No was de zeer toepasselijke titel van de vierde plaat van Beirut, waarop de New Yorkse band de magie definitief door de vingers leek te zijn geglipt. Want magisch was het bij tijd en wijle wat frontman Zach Condon en de zijnen op hun eerste albums lieten horen. Vol klinkende, melodieuze blaaspartijen werden ingebed in sfeervolle liedjes met Oost-Europese en wereldmuziekinvloeden die een gevoel van achteloze melancholie en weemoedige loomheid opriepen.

Voor het schrijven van nieuwe nummers voor deze plaat haalde Condon zijn oude Farfisa-orgel weer eens van stal, waarop hij ook de basis legde voor de eerste twee Beirut-albums. Tijdens dat proces kreeg hij een skate-ongeluk en vertrok voor wat rust naar Berlijn. Hij besloot zich daar te vestigen en de opnames af te maken in Europa. Inmiddels geflankeerd door drummer Nick Petree, bassist Paul Collins en producer Gabe Wax, die ook achter de knoppen zat bij No No No, werd er een studio gevonden in Italië. Het bijwonen van een indrukwekkende processie met een brassband door het dorpje Gallipoli deed het vuur bij Condon weer branden en een dag later was het titelnummer af, een vintage Beirut-liedje, doordrenkt met aangename weemoed. Ook openingsnummer When I Die is ouderwets goed, met majestueus galmende blazers en Condon die goed bij stem is. Daarna zakt het album wat in, om halverwege weer aan momentum te winnen vanaf Gauze Für Zah, met dat typische, relaxte tempo en feestelijk meerstemmige koortjes. Elektronische elementen, die de band al eerder incorporeerde op onder andere de Holland EP, zijn er ook. Soms zijn die mooi subtiel, zoals in het gedragen We Never Lived Here, en overheersen ze in de instrumentals On Mainau Island en Corfu. Trombonist Ben Lanz en trompettist Kyle Resnick krijgen de ruimte om te doen waar ze goed in zijn en brengen met hun forse bijdrage de melancholie en deels ook de ziel van Beirut terug. Op Gallipoli zijn de ontroering en de energie die van Beirut zo’n goede band maken eindelijk weer aanwezig.