Post Description

Liefhebbers van symfonische power metal met voorkeur voor ultieme bombastische muziek en klassiek geschoolde zang mogen deze recensie zeer serieus nemen…

Deze website heeft tot aan nu nooit over deze Italiaanse band bericht, terwijl er toch al drie albums zijn verschenen van deze symfonische metalband. Vanzelfsprekend zijn wij van origine een web-zine dat u informeert over progressieve rock, maar zo vaak maken wij uitstapjes naar bands als Symphony X, Kamelot, Nightwish, Epica en ga nog even door. In dat rijtje hoort deze band uit Turijn ook absoluut thuis. Net als de genoemde bands in het verleden vaak deden en dikwijls nog steeds doen, richt Sound Storm zich ook op een magnum opus van een klassieke schrijver uit het verre verleden, namelijk Dante.

Sound Storm bestaat als sinds 2002 en begon met het schrijven van eigen materiaal in 2003. De band brengt eerst een aantal demo’s en ep’s uit, voordat het debuutalbum in 2008 met de naam “Twilight Opera” gereleased wordt. In 2012 verschijnt het opvolgende album “Immortalia” bij het inmiddels bekende Scarlet Records label, wat zich vooral richt op de excentrieke metal. De band heeft onder andere getoerd met Epica, Tristania en Therion. Op het nieuwe album figureert voor het eerst de nieuwe zanger, Fabio Privitera, en ik kan mij voorstellen dat de band dat als een echte aanwinst ziet, hij vervult zijn rol met verve.

“Indrukwekkend” was mijn eerste gedachte na slechts twee keer beluisteren van deze cd. Symfonische bombast, theater, strijkers, glasheldere piano interludes, razendsnelle blastbeats, gitaar riffs en een prima zanger naast klassieke, neo gregoriaanse zang maken deze cd tot een prima schotel voor de liefhebbers van het genre. We worden verwend met heerlijke gitaarsolo’s, symfonische toetsen en uitstekende zang, zowel in individueel als in koor opzicht. Daarnaast groeit het album met elke draaibeurt, hoewel de muziek anderzijds relatief snel is op te pikken. Mijn verbazing was niet groot na het lezen dat Joost van den Broek verantwoordelijk is voor de productie, deze muziek is namelijk op zijn lijf geschreven.

We hebben te maken met een serieus conceptalbum wat gaat over het werk van de Italiaanse schrijver en dichter Dante, en dan specifiek zijn schrijven “La Divina Commedia”, de reis door de drie rijken van het hiernamaals: hel, louteringsberg en hemel. De band beschrijft op dit album in het conceptverhaal vooral de reis door de hel. Het hoofdpersoon in het album is Gabriel, een weinig succesvolle componist die wetenschapper wordt. In zijn strijd met zijn eigen gemoedstoestanden vernietigt hij zijn banden met zijn gezin en mensen in zijn omgeving, maar een libelle (Dragonfly) zorgt er voor dat hij zijn zinnen herpakt. Overigens is van de track The Dragonfly een serieuze en imposante video gemaakt waarin de band behoorlijk wat geld en tijd in heeft geïnvesteerd om nieuwe fans aan te trekken. De band wil het daar overigens niet bij laten, want men is vastbesloten van elke song een video te produceren.

Het album herbergt een aantal muzikale hoogtepunten. Zo is Spiral in muzikaal opzicht indrukwekkend te noemen. Het is een instrumentaal nummer waar veel symfonische pracht is ondergebracht waardoor ik bij elke luisterbeurt nog steeds kippenvel krijg, vooral met een gesloten hoofdtelefoon op. Ik durf het woord perfectie in deze combinatie te gebruiken, op wat technische dingetjes na, maar dat leest u in mijn slotalinea. Maar ook het opvolgende Gemini is aangrijpend. De grunts zijn wat mij betreft perfect geportioneerd en zorgen in beginsel voor ontzag, waarna later de hoop in de muziek terugkeert. En dan de koorzang in Alice, wat is dat heerlijk smullen voor diegenen die hier lekker bij weg kunnen dromen, maar enigszins gevaarlijk voor de echte metalheads onder ons. Misschien is dat item iets te zweverig en soft voor de hardliners, maar maakt het album in mijn optiek wel speciaal, want alleen het koor zorgt voor de muziek in het nummer.

Het enige commentaar wat je kunt geven is dat het zo hier en daar wat knip- en plakwerk is geworden. De overgangen zijn zo nu en dan wat statisch, maar laten we daar niet teveel de nadruk op leggen. Het is simpelweg gezegd het gevolg van hoe er in de huidige tijd muziek gemaakt wordt, elke muzikant bespeelt zijn eigen instrument op het moment wanneer het hem of haar schikt, soms los van de rest van de band. Daarbij; alleen de kritische recensenten en luisteraars die muziek tot de kleinste detail uitpluizen zullen deze techniek herkennen in de productie, de liefhebber zal dit album met open armen omarmen. Kort en bondig geconcludeerd: “Vertigo” is een heerlijk hapje Italiaanse metal met een symfonisch en Gregoriaans sausje geworden. Het inspireert mij in elk geval de eerste twee albums eens te onderzoeken.





2007 - Northern Wilderness (EP)

2009 - Twilight Opera

2012 - Immortalia (Japanese Edition)

2016 - Vertigo



http://the-wall-of-music.actieforum.com/