Post Description

Recentie van Robin Bruggeman
Was er zelf niet zo kapot van.

Anno 2015 zijn albums die vanuit het niets op het internet verschijnen niet echt nieuws meer, behalve als Wilco het doet dan. Als één van de weinigen lukte het de band rond Jeff Tweedy om de details rond de release van het nieuwe album helemaal stil te houden. Des te groter de verrassing en ophef dus.

Maar is Star Wars die ophef ook waard? Wilco heeft zich in de afgelopen decennia ontpopt als één van de grootste Amerikaanse rockbands van hun generatie, die live nog altijd weet te vlammen maar sinds Sky Blue Sky uit 2007 (overigens een prachtig album) op plaat toch redelijk netjes binnen de lijntjes van de folkrock kleurde.

Star Wars klinkt vanaf de onstuimige opener ‘EKG’ echter anders dan we de laatste jaren van Wilco hebben gehoord, opener, vrijer, alsof alle nummers meteen zo live in de studio op plaat zijn geknald. Het gruizige ‘More…’ en het springerige ‘Random Name Generator’ grijpen meteen de aandacht, voordat Wilco op het Kurt Vile-achtige ‘The Joke Explained’ wat meer de diepte induikt.

De tweede helft van Star Wars kent naast het rockende ‘Pickled Ginger’ de fijne, sfeervolle tracks ‘Where Do I Begin’ en ‘Cold Slope’, die weer meer richting de folkrock gaan en niet hadden misstaan op vorige Wilco-albums als The Whole Love en Wilco (The Album).

Qua speelduur lijkt Star Wars (hij duurt iets langer dan een half uur) een tussendoortje op weg naar een nieuw volwaardig album. Het spelplezier dat er van afspat en de klasse van, vooral, de eerste helft van het album laten echter horen dat dat absoluut niet het geval is. Wilco weet na negen albums nog steeds te verrassen.