Post Description

Als je liefhebber bent van The Waterboys, dan weet je dat Mike Scott, grondlegger, zanger en gitarist van de band zijn eigen weg kiest in de muziek die hij maakt. Het is de oorspronkelijkheid en volharding van de eigenzinnige Schot die maakt dat er opnieuw in 2017 een langspeler verschijnt. Het is er niet zomaar een geworden: vanaf het het eerste moment dat over een nieuw album gedacht werd, wist Mike dat het een dubbel album moest worden. Tegen de stroom in, tegen de beleving van korte aandachtspannen in. En zo geschiedde. Dateerde het vorige album, Modern Blues, uit 2015, de oorsprong van de dubbelaar ligt in feite nog verder terug in de tijd. In de roemruchte New Yorkse platenzaak Tropicalia in Furs hoorde Mike in 2012 samen met Waterboy Steve Wickham de klanken van Curtis Mayfield’s album Roots. De soul van dat album, van Marvin Gaye en van Sly Stone hield Scott vast tijdens de opnamen van de langspeler uit 2015 en hij wist dat hij die kant op wilde gaan met zijn muziek.

Daarmee werd een belangrijke pijler aangegeven voor het jongste werk van Scott en de zijnen. Het is niet de enige. Mike raakte begeesterd door hiphop, door de creativiteit in de muziek, het speelse, onderzoekende, het hanteren van ‘field recordings’ en vond zijn weg op de website van Producerloops, wat voor hem een waar feest vol ontdekkingen was. Vondsten die voor Mike als geroepen kwamen, terwijl hij zelf steeds openstond voor nieuwe impulsen en tegelijk besefte dat rock vooral een retro stroming was geworden. Naast deze twee pijlers geldt dat Mike ervoer dat het schrijven van nummers almaar vanzelf leek te gaan. Het idee van een dubbel album vroeg vanzelfsprekend om voldoende nummers om over vier vinyl kanten of twee polycarbonaat schijven te kunnen verdelen. En die waren er: we vinden er drieëntwintig op Out Of All This Blue. Als je daarbij bedenkt dat er ook  een deluxe versie met bonus cd erbij verkrijgbaar is: Mike ging dus door een creatieve periode.

Wat maakte dan dat de creativiteit zo’n hoogtij vierde bij Mike Scott? Een groot deel van de nummers gaat over de liefde, liefde zowel in overdrachtelijke zin als de liefde voor Megumi Igarashi, de Japanse kunstenares, echtgenote van Mike en de moeder van zijn jongste telg. Het andere deel van de nummers bestaat uit observaties, kleine getoonzette verhalen waarin de dichter en schrijver Scott zich al eerder mee onderscheidde. Bespiegelingen over mensen, situaties zoals we die in een andere tijd kenden van Kees Brusse in ‘Mensen zoals jij en ik’. In plaats van verfilmd toen, zijn die belevenissen op muziek gezet, beeldend in sfeer en in de klanken. Mike Scott, Waterboy van het eerste uur, omarmt op dit album naast de bij hem altijd al aanwezige passie expliciet de liefde. Met uitroepteken. En hij doet dat in een bad van soul, funk, een vleugje rock, hiphop, beats en loops. Spontaniteit, positiviteit, een joie de vivre, ze spatten waarlijk van het album af.

Opener Do We Choose Who We Love zet de sfeer neer met zijn gospelachtige soulvolle koortjes, de funky bas en gitaar, zet je aan het denken over hoe het nou werkt in de liefde. Het nummer maakt benieuwd naar het vervolg. If I Was Your Boyfriend combineert weer funk en soul, subtiele strijkarrangementen en mooi hoe de stem van Mike hier danst op de swingende klanken van het nummer. Santa Fe is een mooi liefdesverhaal waarin zowel de stad als een liefde bezongen worden; je reist met de woorden van Mike naar Santa Fe, de gitaar, de achtergrondzang en die overheerlijke harmonica en orgelklanken maken het nummer af. If The Answer Is Yeah was het eerste vooruitgeschoven nummer van het album, een nummer dat de meningen van liefhebbers van The Waterboys uiteendreef. De eigenzinnigheid én de warmte van het nummer staan als een huis, maar, hoe kunnen dit nu The Waterboys zijn, die van The Whole Of The Moon, die van Don’t Bang The Drum? Grote kans dat je dan misschien wat albums uit recente jaren gemist hebt, maar zelfs dan, hoe verwacht je dat een band groeit en zich ontwikkelt door de tijd? Stilstand is immers, zo zegt men, spreekwoordelijke achteruitgang.

Als je het album beluistert, komt de vraag op hoe verliefd je Mike vindt klinken en hoe ervaar je het als de liefde een eerbetoon krijgt? In Love Walks In laat de man zijn hart spreken en hij doet dat vol overgave. Een mooi liefdesnummer waarin Mike zijn liefde betoont en tegelijk zijn liefde voor de soul van weleer een eerbetoon brengt. Subtiel en mooi in de oren van de een, mierzoet wellicht in de oren van een ander. Hij slaagt er hoe dan ook een authentieke en klassieke sound aan het nummer te geven. The Girl In The Window Chair en Morning Came Too Soon geven je het gevoel opeens, zo lijkt het, oog in oog te staan met een jongere versie van The Waterboys . Tegelijk zijn het beide zo ontzettend nummers van nu. Heerlijk hoe de gitaarsolo het laatstgenoemde nummer overneemt.

Een veelheid aan mooie nummers op dit album. Of je nu de eerdere genoemde nummers neemt of New York, I Love You, met een ontzettende swing en die riff die erg doet denken aan die van Reed’s Sweet Jane , het buitengewoon fraaie Connemara Fox dat de geest van de jaren Achtig koppelt aan het geluid van nu, het eigenzinnige Hiphopstrumental 4 (Scatman), de slepende blues die Nashville Tennessee is, het tergend mooie Man What A Woman, de speelsheid van Girl In A Kayak, de uptempo kraker Monument of het evenzeer liefde- als  soulvolle Didn’t We Walk On Water; allemaal laten ze horen waar de muzen, muziek en liefde, Mike toe brachten.

Het is bovenal ook een album geworden dat Mike zijn liefde voor muziek en zijn liefde met de luisteraar laat delen. In The Hammerhead Bar wordt de vraag gesteld: “Are you here for the music?” Het antwoord daarop is een volmondig en enthousiast “Ja”! Let It Happen was ooit de de openingstrack van A Rock In The Weary Land, uit 2000, waarmee The Waterboys zich terug meldden aan het muzikale front. Als je zo onbevangen naar dit album kunt luisteren en je laat je zelf meevoeren door de muziek en de verhalen die Mike wil delen, dan heb je hier drieëntwintig nummers die voor het grootste deel de moeite van het ontdekken waard zijn. Tegen het einde van het album worden de liefdesliedjes vooral persoonlijker en delen we in de beleving van Mike’s koesteren van en warmte voor Megumi Igarashi, Mike is lyrisch en de liefde voor zijn echtgenote viert hoogtij; het is mooi dat te horen. De nummers geven een beeld van hoe de romance tot stand kwam; Mike toont zich er ook kwetsbaar. Qua intimiteit levert dat mooie liedjes;  in al hun kwetsbaarheid worden ze echter misschien niet door iedereen even zeer gewaardeerd.

De dubbelaar is geen Fisherman’s Blues, is geen This Is The Sea. Tegelijk is het wel een eigentijds en uiterst creatief hoogtepunt in het oeuvre van de band. Met vaste maatjes Brother Paul op toetsen, Steve Wickham, de altijd eigenzinnige violist, meesterdrummer Ralph Salmins en baslegende David Hood laat Mike Scott horen dat hij ook in zijn tweede jeugd nummers met karakter en kwaliteit schrijft. Het album kent naast de loops en hiphopinvloeden van Mike zeer fraaie strijk- en blaasarrangementen en koortjes vol warmte. Nooit teveel, steeds aansluitend op muziek en de hoofdrol steeds voor de liedjes. Dit album etaleert de muziek van The Waterboys vooral veelkleurig, caleidoscopisch en geeft panache aan de beleving van liefde en aan de liefde voor muziek. Het is mooi dat we weer mogen genieten van een nieuwe langspeler van The Waterboys.

Tracklisting Out Of All This Blue:

Disc 1:

Do We Choose Who We Love
If I Was Your Boyfriend
Santa Fe
If The Answer Is Yeah
Love Walks In
Hiphopstrumental 4 (Scatman)
New York I Love You
The Connemara Fox
The Girl In The Window Chair
Morning Came Too Soon

Disc 2:

Mister Charisma
Nashville, Tennessee
Man, What a Woman
Kinky’s History Lesson
Monument
Girl In A Kayak
Rokudenashiko
Didn’t We Walk on Water
The Elegant Companion
Skyclad Lady
Yamaben


http://the-wall-of-music.actieforum.com/
Payo Payo Chin