Post Description

In zijn dagboeken, toneelkritieken en allerlei kleine publikaties gaf de Franse schrijver Paul Léautaud (1872-1956) voortdurend blijk van zijn grote, ongewone, bijna onthutsende liefde voor dieren. Het waren de verlaten, in de steek gelaten hongerende zwerfkatten (en honden) waarover hij zich ontfermde, die hij opzocht in zijn wijk Montparnasse, voedde, onderbracht bij andere dierenvrienden en -vriendinnen, of zélf in huis opnam. Al met al zo’n driehonderd katten, honderdvijftig honden, een gans, een geit en een aap heeft hij bij zich gehad, in zijn leven opgenomen uit een ongekend mededogen met alle dieren die hulpeloos zijn en zich niet kunnen verdedigen. Alle gestorven schepsels werden door Léautaud zelf in de tuin achter zijn huis begraven. Na jaren wist hij nog precies waar ze lagen en kon hij zich nog al hun bijzondere kwaliteiten en eigenaardigheden herinneren.
De in dit boekje bijeengebrachte uiterst persoonlijke, vaak trieste en navrante bevindingen van de auteur met zijn dieren zijn voornamelijk geput uit het Journal littéraire. Enkele kortere citaten stammen uit kleinere publikaties: Passe-temps, Bestiaire, Le chat Miton en het maandblad Mieux vivre. Door de chronologische volgorde blijkt dat Léautaud jarenlang over een van zijn pupillen kon blijven schrijven en er jaren later nog aan terugdacht. De vorm van deze kattenreportages en -herinneringen is uniek. Een ontroerender boekje over katten verscheen er niet. De fijnzinnig karakteriserende tekeningen van Henriëtte Ronner maken de tweede druk van deze uitgave des te unieker.