Post Description

Fijn gitaarbandje uit het VK met leuke afwisselde catchy songs..


 De Dansendeberen schreef het volgende:

''De Engelse rockers van Wolf Alice knokten zich zes jaar geleden een plek in de schijnwerpers met het lovend onthaalde debuut My Love Is Cool, dat op nummer twee in de Britse hitlijsten belandde. Opvolger Visions of a Life uit 2017 evenaarde dat succes, maar echt uitbreiden deed de fanbase niet. De groep bleef vooral binnen het Verenigd Koninkrijk bekend. Het kwartet doet nu na vier jaar een nieuwe gooi naar het globale sterrendom met hun – paradoxaal genoeg – minst toegankelijke album tot nog toe.

‘Groot, groter, grootst’ had nochtans het motto van Blue Weekend kunnen zijn. De band experimenteerde in het verleden al met gitaartexturen – denk maar aan een nummer als “Heavenward”, dat My Bloody Valentine-invloeden bevatte – en trekt die lijn verder door. Vooral leadgitarist Joff Oddie breidde zijn collectie effectpedalen uit en kocht en passant enkele extra synths en keyboards. Het resultaat is op veel nummers een geluidsmuur om ‘u’ tegen te zeggen.
We vermoeden dat de aanwezigheid van producer Markus Dravs daar ook een rol in speelde, net als de drieëneenhalve maand die de groep in de studio spendeerde om alles te perfectioneren. Dravs werkte al samen met artiesten als Arcade Fire, Björk, Coldplay en Mumford & Sons en heeft dus ervaring met groepen die het groots zien. Dat heeft wel een keerzijde. Wolf Alice speelt nog steeds met dynamiek – denk maar aan vooruitgeschoven single “The Last Man on Earth” – maar op Blue Weekend worden de gitaarriffs van vroeger toch vooral ingeruild voor gelaagde texturen. Zelf vinden wij dat niet zo erg. Wolf Alice heeft dit aspect van songwriting uitstekend onder de knie en de meeste nummers komen goed binnen. Toch vermoeden we dat veel fans heimwee zullen krijgen naar eerder werk. De energie die Wolf Alice in haar optredens uitstraalt, was vaak al interessanter dan de afgelikte studioversies en op Blue Weekend gaat meer energie dan gewoonlijk in de productie verloren.
Een liedje als “Smile” is goed en scheurt erop los, maar de liveversie komt sterker binnen zonder de lagen en lagen overdubs. “Smile” is trouwens met “Play the Greatest Hits” zowat het enige echte rocknummer van deze plaat. Dat tweede doet tekstueel ook aan “Yuk Foo” van Visions of a Life denken en lijkt een kleine sneer naar de fans die steeds schreeuwen om de luide riffs. Het zijn dan ook de enige nummers waarop de invloeden van bands als Smashing Pumpkins en Garbage blijven domineren.
Bij de meeste andere nummers verdwijnt de grunge op de achtergrond en doet Kate Bush haar intrede als invloed. Dat is vooral hoorbaar in de soms dramatische zang van frontvrouw Ellie Rowsell, de synths op de achtergrond en de harmonieën van de band. Rowsell klinkt op dit album trouwens nog beter dan op het eerdere werk en schakelt moeiteloos over tussen spoken word, geschreeuw en gefluister. Ze is zonder twijfel uitgegroeid tot een van de beste hedendaagse rockzangeressen.

Blue Weekend is een album waarvan we vermoeden dat het bij de fans verdeelde reacties zal losmaken. Zij die snakken naar luide riffs zijn eraan voor de moeite. Voor degenen die een eerder sfeervolle ervaring willen, is dit een voltreffer. Het is alleen jammer dat een deel van de energie verloren gaat in de mix. We vermoeden dat dat live gecorrigeerd zal worden en kunnen niet wachten om deze geluidsmuur in een zaal of weide te horen."

In elk geval veel luisterplezier gewenst!..