Post Description

Een phersu is een iconische beeltenis uit de Etruskische cultuur, een vriendelijke krullenkop met een baard. Je zou hem kunnen kennen, ergens in mijn achterhoofd hangt een flard. Deze figuur komt naar voren als een gemaskerd persoon dat symbool staat op begrafenisrituelen. De phersu zien we terug op onder andere fresco’s, vazen en beelden. De oudste phersu die gevonden is, dateert van 550 voor Christus, de nieuwste echter komt uit 2015 ná Christus. Het betreft het derde album van de Italiaanse band Profusion. Kijk, nu hebben we het ergens over.

Het vijfkoppige Profusion is in de weer met een weelderig soort moderne progrock die in de lijn ligt  van Spock’s Beard en Enchant. Wel is hun muziek voor het grootste deel een tandje heftiger, maar er zijn toch ook de nodige lichte momenten met veel piano en stemmige orkestraties. Ik ben geneigd de band te kwalificeren als ‘progmetal’ zeker na het aanhoren van de eerste twee nummers, Snooze en Freefall, ware het niet dat de muziek ontdaan is van knetterende salvo’s op de dubbele bass drums. Ik mag dat wel en vind het dan ook een goede zaak dat drummer Vladimer Sichinava maar één joekel in z’n kit heeft. Het geeft goed aan hoe gedoseerd alles op het album is. De bombast mag er dan welig tieren, overdadig wordt het nooit.

De tien composities hebben alle een heldere structuur en dat komt in de muziek met z’n vele thema’s enorm van pas. Rare wendingen, ik dacht het niet. Vreemde invullingen, waar dan? De melodieën zijn mooi, de harmonieën logisch en de ritmiek treffend. Dat zeg ik om maar eens even wat algemeenheden te verkondigen. Er is genoeg ruimte voor het regelmatig in de muziek opduiken van gitaar- en toetsensolo’s. Dat is iets waar een ieder blij van wordt en dan met name Thomas Laguzzi en Gionatan Caradonna.

“Phersu” heeft een tamelijk glad geluid en daar moet je van houden. Dat wordt nog eens versterkt door de pakkende zang van Luca Latini die klinkt alsof hij de broer is van Ted Leonard (Spock’s Beard, Enchant). Hij heeft ook zo’n hoge, expressieve stem, vocalen die ook goed passen bij het artrock-achtige van de muziek. Enige vergelijking met bands als A.C.T. en Man On Fire is niet vreemd. Er zit zelfs pop á la Valencia in het geheel.

We hebben hier te maken met meester-mengers. Je zou kunnen stellen dat progmetal de basistint is en dat men artrock vaak als mengkleur gebruikt. Ga dan echter niet voorbij aan het gemak waarmee Profusion ook andere kleuren aan z’n palet  toevoegt. Zo kent het zwierige Forgetful Hero een heerlijk bombastisch stuk gothic in de lijn van Within Temptation en gaat de band in Wrinkled Maiden in opera-modus met de lead zang van Anita Rachvelishvili, een mezzosopraan. De baten van dit nummer komen trouwens ten goede aan AIMA, de Italiaanse patiëntenvereniging betreffende Alzheimer. Een nummer als Nomen is etnisch getint, Masquerade heeft een fusion-uitstraling, Vanity Fair heeft een accordeon in het arrangement en het afsluitende Forbidden is een ingetogen chill-out van piano en zang.

Ik realiseer me dat ik misschien de indruk heb gewekt dat “Phersu” alle  kanten op wappert. Laat die gedachte dan maar gelijk los. “Phersu” is het schoolvoorbeeld van een album dat zowel een  rijke variatie heeft als een grote coherentie.

www.progwereld.org