Post Description

De geschiedenis van The Far Cry gaat ver terug, heel ver terug. Jeff Brewer en Robert Hutchinson delen al jong een grote liefde voor muziek. In eerste instantie The Beatles, maar in de jaren ’70 zijn het de klassieke symfonische rock bands waarvan ze fan zijn: King Crimson, Yes, Emerson, Lake & Palmer, Genesis en Gentle Giant. In 1976 komen Jeff en Robert elkaar voor het eerst tegen rond de formering van een coverband. Later zijn ze lid van de prog band Holding Pattern, alleen nooit tegelijkertijd.

In 2013 koopt Robert een set luidsprekers van Jeff. De twee heren praten door en besluiten nog één keer hun droom te gaan najagen om samen een progressieve rock band te beginnen. Hiermee begint The Far Cry vorm te krijgen. De mannen componeren muziek en via een advertentie komt gitarist Bryan Collin bij de band. Een goede toetsenist is moeilijk te vinden. Studio-eigenaar en engineer John Buldoc wijst hen op Chris Dabbo. Deze toetsenist maakt indruk en al snel maakt Dabbo deel uit van The Far Cry. Met “If Only…” maakt deze Amerikaanse band dan zijn debuut.

Meestal koppel je ‘debuut’ aan jonge honden, maar het moge duidelijk zijn dat The Far Cry bestaat uit doorwinterde en uitstekende muzikanten. Met “If Only…”  wordt een ragfijne blend van hun helden uit de jaren ’70, Amerikaanse prog en AOR (Kansas/Styx) geboden, dat zeker naar meer smaakt. Het openingsnummer The Mask Of Deception is een goed voorbeeld. Aan de ene kant hoor je symfo die diepgeworteld is in de traditie, King Crimson achtige wendingen, maar ook een heel toegankelijk refrein. Het muzikale tussenstuk in dit nummer is uitstekend.

Programophone is al een oud nummer, uit 1983. Het is muzikaal prima, maar het ‘gesproken woord’ in dit nummer gaat mij enorm op de zenuwen werken. Maar goed, dit is gewoon persoonlijk.

Simple Pleasures is een erg fijn nummer. Aan de ene kant zwaar symfonisch, maar ook weer lekkere toegankelijke zanglijnen die me doen denken aan Styx en Kansas.

Het hoogtepunt van deze cd is wat mij betreft zonder twijfel het titelnummer. Wie een liefhebber is van klassieke symfonische rock, zit hier helemaal gebakken. De basis mag dan zijn gelegd door Brewer en Hutchinson, ik zelf vind dat toetsenist Chris Dabbo echt de show steelt. Om een beeld te geven: Amerikaanse prog meets IQ met een vleugje Rush. The Far Cry gaat helemaal los, etaleert hun muzikale kunnen maar steeds blijft het nummer centraal staan. De mooie wendingen in het nummer maken helemaal dat je blijft luisteren. Een symfonisch feestje. Met Winterlude en Winterlude Waning biedt het album twee instrumentaaltjes. Ook het slotnummer Dream Dancer is instrumentaal. Het is wel mooi hoor, maar staan toch wel wat in de schaduw van de nummers die ik zojuist heb besproken.

In mijn ogen is “If Only…”  een sterk album. In de biografie geeft de band aan dat het hun wens is dat je de muziek luistert met een fantastische set hoofdtelefoons. Ik snap dat goed. Via de hifi komt de kracht van de muziek sterk naar voren, via de hoofdtelefoons juist weer meer de details. En hoor je hoe vernuftig de muziek in elkaar zit.Kortom, The Far Cry weet complexe en toegankelijke progressieve muziek samen te voegen tot een overtuigend geheel. Bovendien kan de band nog groeien. Ik verwacht dat The Far Cry een nog consistentere plaat kan opleveren. Ik ben heel benieuwd naar wat deze Amerikanen in de toekomst voor moois kunnen maken.


*Tekst: Jacco Stijkel
*Bron: Progwereld.org





















Tracklist:


01. The Mask Of Deception  (11:26)
02. Programophone (6:51)
03. Winterlude (2:25)
04. Simple Pleasures (13:23)
05. The Missing Floor (7:23)
06. Winterlude Waning (2:28)
07. If Only (16:26)
08. Dream Dancer (6:28)