Post Description

Daniel Herskedal - The Roc [Edition Records] 2017 [24-88.2] Hi-Res

Net twee jaar na Slow Eastbound Train (een pracht van een titel!) en vijf jaar na Neck Of The Woods brengt de Noorse trompettist en tubaspeler Daniel Herskedal het instrumentale The Roc uit. Samen met percussionist Helge Andreas Norbakken en pianist Eyolf Dale maakt Herskedal deel uit van een klein ensemble dat zijn muzikale inspiraties zowat overal haalt, van folk en jazz tot klassiek en zelfs Arabische muziek.

Met voorganger Slow Eastbound Train plaatste Herskedal zich op de internationale kaart. Hij tourde uitgebreid doorheen Europa en Japan en kreeg de eer om op het EFG London Jazz Festival samen met het BBC Concert Orchestra een gecommissioneerd, zesentwintig minuten durend muziekstuk te spelen.

Op The Roc horen we echter vooral Arabische invloeden, die deels mee vorm kregen omwille van vele reizen doorheen Syrië, Libanon en Palestina. Het motief van reizen (o.a. Hijaz Train Station) kreeg eerder al op voorganger Slow Eastbound Train een erg grote rol toebedeeld en ook op het door Herskedal en Dave Stapleton geproduceerde The Roc is dat nu het geval.

De wat vreemde titel van dit album verwijst dan weer naar een vogel die een ontzettend grote rol speelt in de pan-Aziatische mythologie. En ook qua songtitels (o.a. het erg opzwepende Kurd, Bayat , Nahawand To Kurd) is het een en al exotica. Muzikaal gezien valt op dat de groep probleemloos verschillende genres en stijlen (jazz, klassiek, wereld,..) met elkaar mengt en zo een behoorlijk unieke sound naar voren brengt.

Aardig is dat dit album zeker naar het einde toe (o.a. tijdens The Kroderen Line) een eerder berustende sfeer naar voren haalt. Wel is er genoeg opwinding vooraf, al gaat The Roc vooral om het vertrouwen op intuïtie en op heerlijk samenspel met zijn medemuzikanten. Het is alsof ze samen op muzikale reis trekken en de luisteraar probleemloos in die reis meetrekken. Als Herskedal schittert – en dat doet hij op dit album volop – dan is mede te danken aan zijn geweldig musicerende medemuzikanten.

Een van de weergaloos mooie hoogtepunten heet Eternal Sunshine Creates A Desert. Tergend langzaam, maar uiterst trefzeker weet die een wel erg gevoelige snaar bij ondergetekende te raken. Een topmoment, zoals er nog wel een paar (onder meer The Afrit) op dit album te vinden zijn.

Toch is er voldoende afwisseling. Er heerst veel vertrouwen en ontzettend veel creatieve vrijheid waardoor het kwintet zich niet gehinderd voelt door wat dan ook. Dat voel je als luisteraar instinctmatig aan. En hoewel de muziek soms wel erg overweldigend (o.a. Thurayya Railways) kan klinken, wordt er even goed nauwlettend op toegezien dat er voldoende nuances wordt aangebracht.

The Roc loont erg de moeite, zeker voor wie ook vertrouwd is met het werk van pakweg Henri Texier of Dhafer Youssef – om maar enkele vingerwijzingen aan te halen. Het is erg lastig onder woorden te brengen wat deze instrumentale muziek met ons doet (The Seeds Of Language). Een erg aanbevelenswaardige ontdekking.

check zijn overige albums op: Spotify