Post Description

Is het echt al weer zeven jaar geleden dat La Maschera di Cera een nieuw album uitbracht? Hoofdcomponist Fabio Zuffanti zit muzikaal nooit stil, maar met muziek voor zijn band met maatjes Alessandro Corvaglia en Agostino Macor is hij spaarzaam. De band begon ooit als ode aan de grote stijlgenoten uit eigen land zo als PFM, Banco en Le Orme, maar mag inmiddels zonder enige vorm van schroom naast deze grootheden staan. Ook dit album is een parel!

S.E.I. is een acroniem voor ‘Separazione / Egolatria / Inganno’ wat vertaald kan worden als ‘Scheiding / Zelfaanbidding / Bedrog’. Het album, met schitterende hoes, bestaat uit drie suites van 21, 9 en 13 minuten. Het album is doorspekt met vakmanschap en hartstochtelijke liefde voor de symfonische rock uit de jaren ’70. Als je liefhebber van eerder genoemde bands bent, dan zit je met dit album geramd. Maar bovenal zullen fans van het oude Genesis warme gevoelens en een grote glimlach overhouden aan dit album.

Er wordt afgetrapt met het epische Il Tempo Millenario (De duizendjarige tijd). Ruim 21 minuten dompelt het drietal je onder in zalige melodieën, gave tempowisselingen, theatrale zang en instrumentale hoogtepunten. Het ontvouwt zich heel natuurlijk en voelt zeker niet aan als een lappendeken van stukjes. Het bevat jazz, folk en wat Canterbury, maar vooral heel veel zalige symfo. Mij viel pas na meerdere luisterbeurten op dat het album geen elektrische gitaar bevat. Je mist het nergens. Het baswerk van Fabio Zuffanti vult dit gat volledig op. Paolo Tixi (ex-Il Tempio Delle Clessidre) neemt het slagwerk voor zijn rekening en doet dit geweldig met een beetje jazzy insteek. Martin Grice (Delirium) geeft met zijn fluit- en saxofoonspel het nummer een extra lading. Maar het is vooral Agostino Macor voor wie ik een diepe buiging maak. Wat een toetsenist! De toetsentapijten die hij uitrolt zorgen voor kippenvel van mijn kleine teen tot mijn kruin. De vele Mellotron passages maken mij diep gelukkig. Soms schakelt hij over naar alleen de piano en dan weet ik zeker dat hij op zijn beurt een buiging maakt naar Tony Banks (Genesis). Briljant.

Il Cerchio Del Comando (De cirkel van commando) heeft een meer folky inslag. Dit komt mede door het frisse fluitspel en de toevoeging van de akoestische gitaar. De licht bijtende zang van Alessandro Corvaglia past er perfect bij. Ook hier weer dat geweldige basspel dat zich snorrend door het geheel vlecht en wederom een sterke rol voor het rijke toetsenarsenaal. Het slotstuk wordt door Vacuo Senso (vacuümgevoeligheid) gevormd. Hier is er, met name in het eerst deel, meer ruimte voor jazz en een vleugje hard rock. Tegendraadse stukken en freaky saxofoonspel zetten een heerlijk sfeertje neer. Drums met veel kleine roffeltjes in het middenstuk dwingen je om mee te gaan tikken op wat ook maar voor handen is. Na tien minuten slaat de sfeer om. Een langzame drumfill kondigt een nieuw deel aan. Warme toetsen en zalig baswerk zorgen voor kippenvel op je rug. Het gaat enkele minuten door en als dan ook de Mellotron zich gaat mengen wordt het echt extatisch. Als de fade-out wordt ingezet voel ik woede opkomen, dit mag nog niet stoppen! De muziek sterft weg en een kort pianostukje a la The Cinema Show sluit het album af. Een prachtige ode aan Genesis. Ik krijg hier geen genoeg van. La Maschera di Cera hoort definitief bij de grootste namen die dit land hebben voortgebracht.




*Door Maarten Goossensen.
*Bron:  Progwereld.org

























Tracklist:


01. Il Tempo Millenario [21:36]
- I. L'anima In Rovina
- II. Nuvole Gonfie
- III. La Mia Condanna
- IV. Scparazione
- V. Del Tempo Sprecato
02. Il Segno del Comando [9:57]
03. Vacuo Senso [13:30]
- I. Prologo
- II. Dialogo
- III. Nella Rete Dell'Inganno
- IV. Il Risueglio Di S
- V. Ascensione