Post Description

Eric Bibb heeft veel verschillende Amerika's gekend, het goede, het slechte en het lelijke. Geboren in New York City op 16 augustus 1951, de bliksemschicht van de folkrevival van de jaren zestig blijft een tijdperk dat zo levendig is in het geheugen van de 69-jarige dat hij zich nog het idealisme in de nachtelijke lucht van Greenwich Village kan herinneren en zich Bob Dylan kan voorstellen die staat in zijn woonkamer. Maar net zo levendig zijn de donkere maatschappelijke vlampunten van het afgelopen jaar, toen demonstranten de open wond van de Amerikaanse rassenrelaties benadrukten terwijl een bittere presidentsverkiezing de grillige strijdlijnen krabbelde.

Fel geletterd en historisch geïnformeerd, Bibb is een wereldburger wiens Amerikaanse moederland - met al zijn pijn en schaamte, hoop en verwondering - op elk moment in zijn kunst is gevloeid sinds het debuutalbum van 1972, Ain't It Grand, hem aankondigde als een nieuwe kracht in blues, folk en elk ander genre waar hij op uit was. De Grammy-genomineerde singer-songwriter heeft de Verenigde Staten misschien nog nooit met zo'n geconcentreerde welsprekendheid toegesproken - of een licht op zichzelf laten schijnen - als Dear America. "Op deze plaat zeg ik alle dingen die ik zou willen zeggen tegen iemand die me dierbaar is", overweegt Bibb. "Maar het is ook een zelfportret."

Als je naar je land zou kunnen roepen, wat zou je dan zeggen? Toen Eric Bibb begon aan de titelsong die het album Dear America zou stimuleren, merkte de songwriter dat hij een relatie van zeven decennia aan het uitpakken was met een partner van dramatische uitersten. "Het is een liefdesbrief", legt hij uit over het concept van de plaat, "omdat Amerika, ondanks al zijn associaties met pijn en zijn bloedige geschiedenis, altijd een plaats van ongelooflijke hoop en optimisme is geweest. Om Amerikaan te zijn, en vooral om uit New York City te komen, is gezegend te zijn.

In november 2019 ging de bandleider naar Studio G in Brooklyn om Dear America te tracken met producer/co-schrijver Glen Scott en een crack-studioband. "Het was een soort kosmisch georkestreerde reeks gebeurtenissen", blikt hij terug. “Ik was zo blij om op te nemen met Ron Carter, met wie ik een vroege connectie heb via mijn vader. Tommy Sims was overal aanwezig, een geweldige bassist met wie ik eerder in Nashville heb samengewerkt. Ik heb met veel geweldige drummers gespeeld, maar Steve Jordan heeft die autoriteit: het gaat gewoon om de hit, man. Wat betreft Eric Gales op Whole World's Got The Blues - hij was gewoon subliem, waarschijnlijk de krachtigste elektrische bluesspeler van dit moment."

Het lot is een lichtzinnig concept, maar vanaf zijn vroegste jaren wezen alle wegwijzers Bibb op een minder gewoon leven. Zijn vader, wijlen Leon Bibb, was de oerknal die alles in gang zette: een charismatische zanger, acteur en leider van mannen, die in '65 met Martin Luther King naar Selma marcheerde, bewoog zich in de baan van sociale wereldschokken als Bob Dylan en Paul Robeson (Eric's peetvader), en brachten het ethos naar huis dat kunst krachtiger was als ze doordrenkt was met het echte leven. "Mijn vader was de deur naar de wereld waarin ik leef", knikt Bibb, die op zevenjarige leeftijd zijn eerste akoestische gitaar in bezit nam en hem nooit meer neerlegde. “Die hele verbinding tussen muziek en vooruitstrevende sociale bewegingen is altijd de basis geweest. Ik heb nooit 'besloten' dat ik een schrijver van sociaal gerichte liedjes zou worden. Het was intrinsiek. Het moet er zijn. Ik schrijf wat ik zie.”

Er zijn lichtere nummers over de tracklisting, benadrukt Bibb, wijzend op de welwillende puf van Talkin' 'Bout A Train' met locomotiefthema, of de gracieuze opener Whole Lotta Lovin', met zijn oprechte groet aan de Amerikaanse rootsmuziek die hem op zijn pad.

Op de weemoedige Emmett's Ghost keert hij terug naar de afschuwelijke moord op Emmett Till, wiens opruiende lynchpartij in 1955 de burgerrechtenbeweging aanwakkerde. "Dat nummer is geschreven vóór de George Floyd-zaak," legt hij uit, "maar het voelt alsof het nu een bijzondere weerklank heeft." Ondertussen luistert Bibb op het gloeiende Whole World's Got The Blues naar de grond om de malaise op straatniveau in zijn thuisland en daarbuiten aan te pakken.

"Dit album is een liefdesbrief," zegt Bibb nogmaals, "omdat alle ellende van Amerika en de ellende van de wereld alleen in een soort van genezing en evenwicht kunnen komen met die energie die we liefde noemen. Dat is mijn overtuiging. Je ziet nu jonge mensen en het is geweldig, met de hele Black Lives Matter-beweging. Al die dingen laten me weten dat er een soort weerkaatsing is van die jaren zestig-energie. Je kunt een goede zaak niet binnenhouden. Nu zijn we op dat 'wacht en bid'-moment, en het is een ongelooflijk inspirerende tijd om liedjes te schrijven..."


*Bron: bluesmagazine.nl





















Tracklist:


01. Whole Lotta Lovin' (feat. Ron Carter)
02. Born Of A Woman (feat. Shaneeka Simon)
03. Whole World's Got The Blues (feat. Eric Gales)
04. Dear America
05. Different Picture (feat. Chuck Campbell)
06. Tell Yourself
07. Emmett's Ghost (feat. Ron Carter)
08. White & Black
09. Along The Way
10. Talkin' 'Bout A Train, Pt. 1 (feat. Billy Branch)
11. Talkin' 'Bout A Train, Pt. 2
12. Love's Kingdom (feat. Tommy Sims & Glen Scott)
13. One-ness Of Love (feat. Lisa Mills)