Post Description

Ik tuinde er haast in bij het checken van de MySpace website van A Cosmic Trail. Afkomstig uit Antarctica stond er. En dat net nadat we bij Progwereld progrock uit Cuba, Iran en Bahrein hadden getraceerd. Kon het nog gekker? Na het veelvuldig beluisteren van “The Outer Planes” kom ik tot de conclusie dat we hier wel degelijk te maken hebben met muziek van een andere planeet, al zijn de drie heren gewoon van Germaanse afkomst en woonachtig in Duitsland.

Wellicht dat de metaalhoofden een lampje gaat branden bij het noemen van de band Lanfear. Het brein achter deze progmetal band is Markus “Ulle” Ullrich. Deze Ullrich is volgens eigen zeggen een muziekjunk die hoofdzakelijk naar muziek luistert die hij zelf nooit speelt. Als liefhebber van instrumentale muziek had hij een grote wens om ooit een album op te nemen met louter instrumentale muziek. Hij vond Richard Seibel, de toetsenist uit Lanfear bereid om mee te doen en charterde zijn goede vriend Alex Palma op basgitaar. Gedrieën noemen zij zich A Cosmic Trail. Het resultaat van de symbiose die klaarblijkelijk is ontstaan, is 50 minuten muziek die zich niet eenvoudig met andere bands laat vergelijken. Misschien dat een mix van de vroege Mike Oldfield en Rush nog het meest in de buurt komt.

De zes nummers op “The Outer Planes” klinken als een mengelmoes van progressieve rock, metal, ambient, folk en filmmuziek. Bovenal staat de melodie voorop en trapt men niet in de valkuil die herhaling heet. Elk nummer heeft zijn eigen identiteit ondanks dat een muzikaal thema ontbreekt. Bij veel instrumentale muziek slaat nog wel eens de verveling toe en hunker je niet zelden naar een zanger of zangeres. Bij de muziek van A Cosmic Trail blijft deze hunkering mijlenver weg en weet men origineel te zijn. Verwacht ook geen gecompliceerde en technisch gespeelde muziek, de heren houden het eenvoudig, toegankelijk en functioneel.

Neem als pakkend voorbeeld Passages, startend als een ambient-achtig stuk filmmuziek dat je weg laat dromen op de golven van zwevende toetsen en resonante tokkelende elektrische gitaar. Een stuk saxofoon legt een brug naar de snoeiharde gitaarakkoorden van Ullrich, waarna je langzaam wordt teruggevoerd naar de muzikale sfeer waar het nummer mee begon. Het album kent nog vijf van zulke juweeltjes die allemaal klokken tussen de zeven en tien minuten.

“The Outer Planes” mag je niet zomaar muziek noemen, het is breedbeeldmuziek in 3D voor de oren. Veel instrumentale groepen maken muziek omdat geen goede of geschikte zanger(es) kan worden gevonden. A Cosmic Trail kiest met volle overtuiging voor deze muziek en heeft geen vocalist(e) nodig. “The Outer Planes” is een van de beste instrumentale rockalbums van het jaar 2010.


THE OUTER PLANETS 2010

Navigator (8:46) 
Wide Open Spaces (7:51) 
The Weald (7:28) 
Sunken Lanes (9:17) 
Passages (7:55) 
Outer Planes (9:13

Vanuit het niets was daar in 2010 A Cosmic Trail met “The Outer Planes”. Aan een selectief aantal media, waaronder Progwereld, werd een exemplaar van dat album toegestuurd. Kennelijk hebben de overwegend positieve recensies van het hobbyproject van Markus Ullrich hem zo verrast, dat hij serieus werk is gaan maken van A Cosmic Trail. Men tekende op het nieuwe Duitse label Pure Prog Records en Klaus Engl werd als vaste drummer aan de bezetting toegevoegd. Gezamenlijk maakten ze het hier besproken “II: Mistral”.

Op dit tweede – eveneens volledig instrumentale – album wordt de stijl van “The Outer Planes” voortgezet. En dat is een mix van progressieve rock, metal, ambient, folk en filmmuziek. Ik noemde de muziek op het debuut al ‘breedbeeldmuziek in 3D voor de oren’. Kennelijk vond men die formulering zo treffend, dat deze duiding in de bij dit album gevoegde informatie is overgenomen. Maar er gebeurt meer op “II: Mistral”. Het geluid is verfijnd en verder geperfectioneerd. Niets doet denken aan het gegeven dat Ullrich en Richie Seibel deel uitmaken van de metalgroep Lanfear. Zo voorspelbaar als muziek van de gemiddelde metalgroep is, zo onvoorspelbaar is de muziek op deze cd. Gedurende het uur dat dit album duurt, wordt je meer dan eens op het verkeerde been gezet. Onverwachte wendingen en tempowisselingen, tegendraadse ritmische patronen en tal van atmosferische sfeertekeningen schotelen de mannen je voor. Daarbij wordt ook optimaal gebruik gemaakt van het fenomeen ‘stereo’.

A Cosmic Trail heeft er op “II: Mistral” een kunst van gemaakt om anders te klinken dan andere groepen. De Mike Oldfield-invloeden die op het debuut nog hoorbaar waren, zijn verdwenen. Gebleven is een intrigerende mix van Rush, Long Distance Calling en Anathema. Persoonlijke hoogtepunten vind ik Mistral I, In Ertia, Thwart Progress (met inventieve drumpatronen) en A Ghostly Whisper (met invloeden van wereldmuziek) en het afsluitende Mistral II.

“II: Mistral” verveelt geen seconde en is een uitstekend vervolg op “The Outer Planes”. Dat album bombardeerde ik al tot een van de beste instrumentale albums van 2010. Deze schijf gaat in 2013 minstens net zo ver re

A Cosmic Trail – II: Mistral (2013)


Calm (1:14) 
Mistral I (7:05) 
Cromlech (7:01) 
In Ertia (9:26) 
Thwart Progress (6:28) 
A Ghostly Whisper (5:52) 
Mistral II (9:08)


ik hoop dat dit allemaal goed over komt het is mijn eerste post hier  de rieviews zijn niet van mijn zelf die komen van deze deze site :  http://www.progwereld.org/cms/   maar er zijn genoeg liefhebbers hier voor heb ik al ontdekt veel plezier hier mee