Post Description

De Alcantara is een rivier op het Italiaanse eiland Sicilië. Op zijn weg vanaf 1.250 meter hoogte naar de Ionische zee waar hij in de buurt van Taormina zijn einde vindt stroomt hij door een kloof die 4000 jaar geleden is gevormd door erosie.  De bizarre vormen van de rotsen waar je tegenaan kijkt vormen een bijna surrealistisch landschap. Het is goed denkbaar dat een groep muzikanten de band daarom naar deze rivier heeft vernoemd. Alcàntara dus maakt namelijk psychedelische prog. Bij deze nieuwe Italiaanse band (heeft iemand de tel bijgehouden?) derhalve geen Rock Progressivo Italiano met vintage toetsen en emotionele zang.

De muziek van deze Sicilianen is uiterst sfeervol te noemen. Ze weten op hun debuut “Solitaire” een bijzonder dromerige stemming te creëren, waarbij we absoluut niet om Pink Floyd heen kunnen. Zanger Sergio Manfredi lijkt in sommige stukken de bijna praat-zang van Roger Waters te willen kopiëren. De relaxte klanken tikken nu en dan ook de lome blues aan, waar Floyd toch ook zo het patent op leek te hebben. En hoofdgitarist Francesco Venti laat zich allerminst onbetuigd op een manier die zeker aan de grote gitarist van deze Britse superband doet denken. Zijn spel heeft ook een zeker David Gilmour meets Steve Rothery gehalte, je kunt zeker mindere kwalificaties aan je broek krijgen!

Het is absoluut het gitaarspel dat opvalt bij Alcàntara. Lekkere riffs, niet keihard, lekker tokkelend ondersteunde aanslagen bij de zang of achter het toetsenspel, richtinggevend en ondersteunend, maar de solo’s, die zijn ronduit zalig! In bijna elk nummer duikt er wel eentje op. Vaak doet mede-gitarist Salvo Di Mauro ook een duit in het zakje door lekker te duelleren en onze toetsenman Fransesco is van dit laatste evenmin vies. Een lang stuk in After The Flood is hier een heel mooi voorbeeld van. Een aaneenschakeling van niet heel gecompliceerd, maar wel heel mooi gitaarspel, passend ondersteund door de klavieren levert heerlijke momenten op.

Psychedelisch dus, een ambient sfeertje creëert het gezelschap regelmatig. Door hun instrumenten ‘zo’ te laten klinken, maar ook door het toepassen van uiteenlopende geluidseffecten, die Venti natuurlijk uit zijn instrumentarium haalt. Nog even terug naar de zanger. Hij is niet alleen Water-ish bezig, hij zou geen Italiaan zijn als het toch niet ook een flinke portie emotie in zijn partijen legt. Soms schreeuwt hij het uit, wat dan weer nodig is om de boodschap van Alcàntara uit te dragen, want de heren hebben een boodschap. Met hun teksten stellen ze de neergang van de maatschappij en het politieke systeem aan de kaak en roepen op tot verzet. Een flinke stapel teksten uit toespraken moeten de boodschap kracht bijzetten. Dat doet ook het filmpje dat hoort bij Logan. Het is komisch, hilarisch, schokkend en verkondigt met een dromerig bluesy achtergrond, compleet met orgel, nadrukkelijk ook deze boodschap.

Door de bank genomen is het behoorlijk laid back, om maar eens een Engelse term te gebruiken, wat Alcàntara laat horen, met de nodige erupties. Vaak is ongeveer halverwege een nummer een duidelijke knip te horen, de muziek valt bijvoorbeeld bijna helemaal stil, om daarna weer met een net iets andere insteek te vervolgen. Dat is een welkome bijkomstigheid, anders zou er in dik drie kwartier toch een beetje eentonigheid in het gebodene sluipen. Manfredi kan ook zo maar een zanger zijn die popsongs kan vertolken, hij heeft een veelzijdige stem. We maken dus ook wat popmuziek mee op “Solitaire”. Maar het psychedelische heeft toch duidelijk te overhand en dat doen deze Italianen goed. Het toetsenspel van genoemde Venti is naar behoren en Manfredi zingt behoorlijk goed, maar snoepje van de week is toch echt het hele goede gitaarspel van, ja toch weer, Venti. Daar krijg je als bewonderaar van mannen als David Gilmour eigenlijk nooit genoeg van. Laat de Alcantara maar lekker stromen door die kloof, genietend van een bijna surrealistisch muzikaal landschap.


*Tekst: Fred Nieuwesteeg
*Bron: Progwereld.org






















Tracklist:


01. Treefingers (5:56)
02. Logan (4:52)
03. Bad Bones (5:47)
04. After The Flood (9:38)
05. Solitaire (2:05)
06. Faith (6:17)
07. The Resistance (2:56)
08. Seasons (9:25)