Post Description

op verzoek van mojo67 via http://poprock.actieforum.com/f12-prog-gerelateerd


“Paradox Of Choice”, het vierde album van de Belgische neo-progformatie Mindgames, gaat van start met twintig seconden gesproken woord. Het betreft hier een uitspraak van de Griekse filosoof Aristoteles die voorgedragen wordt door collegamuzikant Nick Awde. De strekking ervan is dat je lot bepaald wordt door keuzes en niet door kansen. Mindgames heeft op z’n vorige albums al blijk gegeven van een integere houding en met deze korte proloog zit je direct alweer helemaal in de Mindgames-bubble.

“Paradox Of Choice” overtreft naar mijn idee voorgangers als “Actors In A Play”( 2006) en “MMX”(2010), simpelweg omdat de hier besproken nieuweling vloeiender is van lijn. Constant is er dat volvette neo-prog geluid waar de band al jaren goede sier mee maakt, een geluid dat het beste te omschrijven valt als een wat mildere variant op de sound van Knight Area. Mindgames laat dat aangaande dan ook geen tel onbenut. Neem het sfeervolle karakter van het vlotte The Whistle-Blower of de daverende stukken van The Age Of Plenty, neem het rustige begin van Out Of Sight of het theatrale aspect in Revenge Of The Wizard en hoor de bezieling. Die enorme hartstocht kan gezien worden als het grote winstpunt van dit album. Het heeft dat ongeremde dat je eigenlijk alleen maar tegenkomt op debuut-cd’s. Met een zanger als Bart Schram kan dat ook niet anders. Hij laat zoveel beheersing zien over zijn uitbundigheid dat het nergens geforceerd of getruct overkomt. Je kan gerust stellen dat zijn hoge heldere stem nog nooit zo goed heeft geklonken als hier.

De band mag zich ook al gelukkig prijzen met een toetsenist als Tom Truyers in de gelederen. Hoewel de man jarenlang klassieke piano heeft gespeeld is het opmerkelijk dat het leeuwendeel van het toetsenwerk akkoordmatig  van aard is. Truyers komt met prachtige lagen Hammondorgel en weet de nodige ruimte op te vullen met heerlijke tapijten synthesizer. Naast al dat akkoordenwerk is er uiteraard regelmatig piano te horen, zij het dat Truyers er maar een paar keer de voorgrond mee opzoekt. We hebben het dan over het tussenstuk van The Age Of Plenty en de intro van The Sands Of Time. Op zijn synthesizer manifesteert hij zich heel wat nadrukkelijker. Leuke thema’s en uitstekende solo’s zijn her en der aan de orde.

De productie van het album is door de band zelf gedaan, het is nergens overdadig. Men komt met een geluid dat zowel bombastisch als transparant is en dat ondanks het dichtslibbende effect van de brede toetsenklanken. Het klinkt prima allemaal.

De ondergrond die Truyers hier creëert lijkt te smeken om overheerlijke invullingen. Nieuwkomer gitarist Sandro Starita laat dan ook geen moment verstek gaan. Starita imponeert zonder te imponeren. Zijn solo’s, zijn riffs en zijn tokkels zijn zo to the point dat je hem echt nooit van zelfverheerlijking wil betichten. Zo is Context? Anyone? eigenlijk best wel een eenvoudig nummer maar oh wat is het mooi. The Whistle-Blower bevat de meest fraaie gitaarsolo van het album en dat moet ook bassist Maximillian von Wullerstoff hebben gevonden, want hij gaat er helemaal uit z’n dak. De ontketende manier waarop von Wullerstoff over z’n dikke snaren zoeft is trouwens heel de cd meer dan okay. Hij haalt en passant het beste bij drummer Benny Petak naar boven en dat is mooi.

Het album sluit waardig af met From A Drone’s Perspective, een prachtig opgebouwde track waarin de meeste ingrediënten van het bandgeluid in volle glorie schitteren. Ik word er zelfs een beetje melancholiek van. Niet vanwege de muziek, maar omdat dit een cd is die eigenlijk nooit mag stoppen. Zo voel ik dat nou eenmaal.


Prologue (0:20) 
The Whistle-Blower(5:36) 
The Age Of Plenty (11:17) 
Out Of Sight (5:38) 
Revenge Of The Wizard (6:53) 
Requiem For A Dancing World (8:14) 
Context? Anyone? (4:46) 
The Sands Of Time (7:35) 
From A Drone's Perspective (10:01)