Post Description

Wat is dat toch met sommige bands? Jaar in, jaar uit weten ze op de proppen te komen met kwalitatief uitstekende albums die de concurrentie met de grote namen in het genre met gemak aankunnen. Ook critici zijn steeds lovend over het uitgebrachte materiaal en er wordt met enige regelmaat opgetreden. En toch blijft de doorbraak naar een groter publiek uit. Zo nu en dan lijkt de willekeur gewoon te regeren. Het Italiaanse DGM timmert al sinds medio jaren negentig aan de weg en met name de albums van na de millenniumwisseling zijn onverminderd van hoge kwaliteit. Maar met uitzondering van het altijd gekke Japan en wellicht het thuisland, staat de band nog altijd in marginale zaaltjes te spelen.

Met “The Passage” levert de band opnieuw een uitstekend album af, dus het gebrek aan groot succes heeft vooralsnog geen invloed gehad op de kwaliteit van de muziek. En wat misschien mooi is meegenomen, is dat het erop lijkt dat de band eindelijk een stabiele bezetting heeft. In het verleden waren bezettingswisselingen schering en inslag bij dit groepje. Zodanig zelfs dat de originele leden die met hun initialen voor de bandnaam zorgden al tijden niet meer deel uitmaken van de club. Dat kan natuurlijk ook zijn weerslag hebben gehad op het gebrek aan groot succes. Echter sinds 2007 bestaat de band uit dezelfde ijzersterke line-up. Want hier is een potje krachtpatsers aan het musiceren zeg!

Het begint al met het openende tweeluik The Secret, een bijna zestien minuten durende prog metal exercitie om je vingers bij af te likken. Liefhebbers van het betere hak- en beukwerk komen hier absoluut aan hun trekken, maar de band slaagt er in dit te combineren met buitengewoon fraaie melodieën en dito zanglijnen. Het zorgt er voor dat je na een kwartier naar adem happend bij moet komen van al dit muzikale geweld, maar dat je wel honger hebt naar meer van dit moois. En dan zijn er nog negen tracks te gaan.
De rest van het album biedt nog veel meer van dit moois. Hierdoor ligt de valkuil van het gebrek aan variatie op de loer en wellicht dat een minder geoefend oor hier weinig afwisseling kan ontdekken. Echter, hoewel de meeste nummers steunen op knallende gitaar riffs en een beukende ritmesectie met een drummer die het nodige dubbele bass drum werk laat horen, zorgen de aanstekelijke zangpartijen voor voldoende afwisseling en genietbare momenten. Het catchy Animal is hier een mooi voorbeeld van. Het kent een werkelijk heerlijk refrein. Diegene die er na pakweg drie luisterbeurten in slaagt om dit zonder meezingen uit te zitten, trakteer ik op een biertje.

En dan, net wanneer je denkt murw te zijn gebeukt door al dat geweld is er in de vorm van Disguise een heerlijk rustpuntje. Een korte pianoballade die je even op adem laat komen alvorens met Portrait de draad van de eerdere nummers weer wordt opgepakt. Een schoolvoorbeeld van een strategisch geplaatst nummer op een album.

DGM mag dan inmiddels een stabiele bezetting hebben, de band is toch wel een beetje een vehikel van gitarist Simone Mularoni. Wat deze man af en toe laat horen is werkelijk een streling voor het oor. Een vrij hardhandige streling, dat dan weer wel. “The Passage” kent meer gitaarsolo’s dan een gemiddeld Lynyrd Skynyrd album. Hier en daar een toetsensolo zorgt weer voor de broodnodige afwisseling.

Het album bevat in de personen van Evergrey’s Tom Englund en Michael Romeo van Symphony X ook een tweetal gastmuzikanten. Wellicht is dat om wat extra publiciteit te genereren, want hoewel beide optredens erg sterk zijn, beschikken zanger Mark Basile en de al genoemde Mularoni zelf over meer dan voldoende kwaliteit. Basile zorgt met zijn krachtige stem voor de juiste toon op dit toch wel stevige album en is een uitstekend zanger.

In het overvolle prog metal genre komt erg veel muziek uit tegenwoordig, maar dit is een absoluut verplichte aanschaf voor de liefhebbers van Symphony X, Evergrey of Fates Warning. Ik kan me niet voorstellen dat de échte prog metal liefhebber deze plaat niet in zijn of haar jaarlijst zal opnemen en als “The Passage” er niet voor zorgt dat DGM alsnog bij de groten in het genre gaat horen, weet ik het niet meer.



The Secret Pt. 1 (8:24) 
The Secret Pt. 2 (7:15) 
Animal (5:18) 
Ghosts Of Insanity (5:35) 
Fallen (5:39) 
The Passage (5:10) 
Disguise (1:53) 
Portrait (5:39) 
Daydreamer (5:35) 
Dogma (5:45) 
In Sorrow (3:40)



http://music-by-request.newforum2u.com/