Post Description

Nektar, de van oorsprong Engels/Duitse band uit het begin van de jaren zeventig, is sinds 2002 weer met regelmaat actief. In dat jaar deed de groep (met toetsentovenaar Larry Fast in de gelederen) NEARfest aan en sinds die tijd maakte Nektar onder leiding van gitarist Roye Albrighton meerdere live- en studioplaten. Hij is samen met Howden het enige oorspronkelijke lid dat nog onderdeel van de groep uitmaakt. Voor het nieuwe album “Time Machine” vond het duo samen met toetsenist Klaus Henatsch onderdak bij Cleopatra Records en dat leidde min of meer automatisch tot de inbreng van de nieuwe bassist Billy Sherwood. Want zeg je Cleopatra, dan zeg je Billy Sherwood.

Met een nogal overdonderend persbericht (‘Dit is de beste plaat die Nektar ooit heeft gemaakt’ – Roye Albrighton) en een vreselijk pompeuze hoes (met alle clichés in zich) voor de neus gaat de cd in de speler en staat er ruim een uur classic rock te wachten, bestaande voor het merendeel uit nummers van behoorlijke lengte. Opener A Better Way bevat parlando van Albrighton en met passie gebracht gitaarwerk. Productioneel klinkt het fris en behoorlijk stevig, maar totaal niet nieuw. Deze plaat had ook met gemak in het begin van de jaren negentig gemaakt kunnen worden. Na dat lange openingsstuk zet helaas het verval in. Set Me Free, Amigo is een flauw symfonisch popnummer boordevol clichés en dat geldt ook voor Destiny en de meeste andere stukken.

 If Only I Could kent weer wat meer diepgang, met een sublieme baspartij van Sherwood (die erg goed naar, hoe toevallig ook, Chris Squire heeft geluisterd). In het titelnummer zit een lekkere Hammond-solo en wordt bij wijle de sfeer van het oude Nektar opgeroepen, maar de tweede helft van de plaat is bijna even nietszeggend als de eerste. Het is allemaal te vrijblijvend en de composities blijven teveel in het luchtledige hangen. Vlammen doen de musici wel, met Albrighton als beste voorbeeld, maar het niveau van de songs is bedroevend laag. Ook afsluiter Diamond Eyes is een tien minuten durende zoektocht naar inspiratie en de hoop op een verrassende wending, al maakt de afsluitende toetsensolo nog wel wat goed. Die is alweer over voordat de luisteraar er erg in heeft. Dit was Nektar, bedankt voor het luisteren.

Tien jaar terug gaf de groep met het comebackalbum “The Prodigal Son” een fraai visitekaartje af en ook “Evolution” kende een paar mooie momenten, maar de samenwerking met Sherwood heeft op “Time Machine” niet voor een waardige opvolger kunnen zorgen. Nektar klinkt niet meer als zichzelf en moet naarstig op zoek gaan om zijn eigen geluid, die zo kenmerkende psychedelische rock, weer terug te vinden.

A Better Way (9:17) 
Set Me Free, Amigo (5:01) 
Destiny (5:17) 
If Only I Could (9:55) 
Time Machine (8:07) 
Tranquility (5:06) 
Mocking The Moon (5:24) 
Talk To Me (3:55) 
Juggernaut (4:37) 
Diamond Eyes (10:14)




en ook deze weer in mp3 & flac