Post Description

Dat moet ideaal zijn: als tweelingbroers na jarenlang samen spelen in bands nu eindelijk je eigen eerste progressieve rock cd opnemen. Gezellig bij de elkaar op de koffie en muzikale ideeën uitwisselen en elkaars stukjes voorspelen.

Dat overkwam de broers David en Richard Horn. Er was alleen een klein probleempje: deze Amerkanen wonen een slordige 3.300 km van elkaar! Maar het schijnt dat deze afstand tegenwoordig goed op een andere manier te overbruggen valt…
Meer weten we niet van de Horntjes. Ze noemen zich Infinitome en hun eersteling is getiteld “Voyage Home”.

De broertjes Horn vertellen over een reis door tijd en ruimte. Een archeoloog op de planeet Destiny vindt tijdens een van zijn opgravingen duizenden jaren in de toekomst een boek met onbekende tekens. Het blijkt van de planeet Aarde te zijn, vanwaar een deel van de bevolking de verschroeide aarde en uitgedroogde zeeën verliet voor een betere plek en toekomst. Hij besluit een bezoek te brengen aan die planeet en bij aankomst ontdekt hij dat de Deserters hebben bedacht Destiny over te nemen. Het lijkt slecht met hem af te lopen, maar hij kan met behulp van een aardse schone wegkomen (het lijkt wel een scenario voor een James Bond film!) en kan hij gelukkig terug op zijn Voyage Home, waar alles tot een goed einde komt.

Een niet onaardig sciencefictionverhaal, maar, en nu komt het, David en Richard hebben dit verhaal  op een bijna onaardse wijze op muziek gezet! “Voyage Home” is werkelijk prachtig!

Het lijkt in het begin een mooi bij het thema passende cd te worden met heerlijke space-achtige toetsenklanken, zeker als Rinaldo Martinez met zijn wat rauwe stem het begin van het verhaal zingt. Maar als Rinaldo is gaan douchen en we voor de rest kunnen spreken van een instrumentaal werkstuk, breekt de muzikale hemel pas goed open. Het is ondoenlijk de muziek per nummer te beschrijven, er gebeurt te veel. Ik pik Arrival er even uit, een van de prijspakkers. Een prachtige lange klassiek jaren ‘70 toetsensolo gaat een Steve Howe achtige gitaarsolo vooraf, tokkelgitaar en een ingetogen pianostukje vormen een break. Een  uitstapje naar de jazz op toetsen (Moog?) en gitaar volgt, met de piano die het ritme timmert en weer zo’n weldadig rustpuntje, waarna gitaar en toetsen adembenemend naar het einde meanderen. Dit is al zo’n rijk nummer, waarbij mijn woorden schril afsteken tegen de kwaliteit van de muziek.

Ik ben zeer te spreken over David, de gitarist. Prachtig solowerk, waarbij hij soms aan Steven Hackett doet denken, dito akoestisch werk, maar hij zorg ook voor het stevige rockelement in de muziek van Infinitome.

Maar de Meesterbakker van de Dag is voor mij toch Richard de toetsenman. Het is duidelijk dat hij goed naar de grote toetsenmannen uit de jaren ’70 en ’80 heeft geluisterd. Wat hij iets zijn uitgebreide klavierenarsenaal haalt is voor de muziekliefhebber als voor een kind in de spreekwoordelijke snoepwinkel met een voucher voor onbeperkt graaien. Hij weet een geweldige sfeer te creëren met zijn solo’s en de vele lagen toetsen die te horen zijn. Bij elke luisterbeurt hoor je weer nieuwe dingen.
Als  invloeden worden Genesis, Yes en Kansas genoemd. Daar kan ik mee leven: de prachtige melodieën en het pastorale van Genesis, de wat ingewikkelder structuren en lichte tegendraadsheid van Yes en de stevigheid met de orgelpartijen van Kansas  hoor je zeker terug. Ze hebben naar veel meer klassieke progbands geluisterd, maar we horen toch vooral Infinitome, want ze zoeken nadrukkelijk hun eigen stijl.

Het bijna 18 minuten aantikkende titelnummer laat de broers op hun best horen. Schitterende thema’s, even mooi uitgevoerd, de spanning die zich opbouwt, solo’s te kust en te keur en een fraaie symbiose van toetsen en gitaar. Klein minpuntje is dat de thema’s net iets te veel herhaald worden. David voegt nog een lekkere jazzy dimensie toe aan de muziek door de tenorsax te bespelen, waarna een zalige gitaar + toetsenclimax volgt.

Doorlopend ervaren we dat we op ruimtereis zijn door vooral het toetsenwerk dat je je inderdaad even in de kosmos doet wanen, maar nooit krijg je de indruk dat je naar een zweverig stuk muziek zit te luisteren. Daar zorgt gitarist David wel voor, en zeker ook de ingehuurde topdrummer Scott Higham (Pendragon, Caamora, Alan Reed), die met zijn energieke spel vooral de energieke passage extra glans geeft en mede zorgt voor een goede portie rock.

De muziek is doorgaans heel erg melodieus en vloeiend, maar gelukkig niet altijd. De broers deinzen niet terug voor een lekkere lik jazz en bij sommige passages lijkt het alsof of ze ter plekke verzinnen wat ze spelen. Ze lijken er zo nu en dan expres wat (bijna) valse noten tussendoor te gooien. Mooi voor het contrast en het houdt de reiziger bij de les!

Instrumentale muziek saai, door het gemis van zang? Geen sprake van op “Voyage Home”! Van begin tot eind houden de geweldige klanken en de afwisseling je op het puntje van je stoel. Het enige wat er misschien op aan te merken is, is dat het veel is: dik 72 minuten, waarin zoveel gebeurt dat het je soms gaat duizelen. Maar over bijna vijf kwartier schitterende muziek gaan we natuurlijk niet zitten te klagen!
Wat een debuut leveren de gebroeders Infinitome af! Met de uitstekende productie van Karl Groom klinkt dit epos van Infinitome zo volwassen dat je bijna niet kunt geloven dat dit hun eersteling is. “Voyage Home” is ronduit verwennerij voor klassieke toetsen- en gitaarliefhebbers. De opvolger is al in de maak. Waarom is die er nog niet!?


*Tekst: Fred Nieuwesteeg
*Bron: Progwereld.org
















Tracklist:


01. Far Beyond Our Star (7:44)
02. Arrival (11:52)
03. Forward Back (8:54)
04. Armada (9:12)
05. Reinvention (11:59)
06. Fantasia: Alien Home (2:28)
07. Voyage Home (17:49)
08. Fantasia: What We Leave Behind (2:53)