Post Description

Giacomo Puccini (1858-1924)
MANON LESCAUT, opera in vier akten

Manon Lescaut..........Renata Scotto 
des Grieux.............Placido Domingo
Lescaut................Pablo Elvira 
Geronte................Renato Capecchi
Edmondo................Philip Creech 

Metropolitan Opera Chorus
Metropolitan Opera Orchestra
Dirigent: James Levine
Regie: Gian-Carlo Menotti
Kostuums: Gil Weschler

Opname: Metropolitan Opera New York, 29 Maart 1980

Zowel Massenet als Puccini basseerden hun Manon op dezelfde novelle van Prévost maar beiden kozen andere episoden uit het verhaal.
Het ontstaan van de opera verliep erg chaotisch. Terwijl de librettisten bezig waren met schrijven was Puccini ondertussen aan het componeren. Zo ontstonden 4 separate tableaus die op ogenschijnlijk weinig verband met elkaar hebben maar ook de uitvoeringsgeschiedenis is gecompliceerd doordat Puccini de partituur verschillende keren heeft bewerkt.
We zien een parralel bij Verdi's vroege operas met hun vaak bizarre en onlogische plotwendingen en stoplappen.
Toch heeft Puccini door terugkerende melodieen en motieven een samenhangend geheel weten te maken. Deze geniale vondst is net als Verdi heeft gedaan geinspireerd op de Leidmotief techniek van Wagner. Manon Lescaut bestaat daarnaast eigenlijk uit louter melodramatische hoogtepunten waarbij de muziek voortdurend onder hoogspanning staat. 

Op dvd bestaan er verschillende mooie uitvoeringen; Onder muti met Maria Guleghina en Jose Cura die in mijn beleving de legitieme opvolger van Domingo is. Een met Marcello Giordani en Karita Mattila uit de MET. Een uit de Vlaamse Opera met o.a. Miriam Gauci.
In 1984 geeft Domingo met Kiri te Kanawa in het Royal Opera House een sublieme uitvoering.
Onderhavige uitvoering met Domingo en Scotto is echter de allereerste wereldwijde uitzending vanuit de MET. Wat Domingo ook zingt, ik heb nooit een lettergreep kunnen verstaan en in de hoogte pushed hij enorm met zijn ademsteun. Maar we zien en en horen we een nog jeugdige en onnavolgbare Domingo met een energie die we alleen bij Rolando Villazon terug zien. Scotto begon in de hoogte reeds wat "schel" te klinken maar zij is zo innemend als niemand anders ondanks dat zij niet in staat is een meisje van 17 geloofwaardig neer te zetten. Hoe kan dat ook anders, want Puccini heeft al zijn heldinnen kopzorgen bezorgt met zijn "dikke" orkestratie.
Degenen die mijn mijmeringen omtrent Charlotte in mijn spot van Werther hebben gelezen beseffen dat dit een onmogelijke opgave is. Zelfs de altijd jeugdig klinkende Mirella Freni was hier niet toe in staat noch Maria Callas die op grammofoon/cd de mooiste Manon van allen is.

Het zijn de sensuele confrontaties tussen Domingo en Scotto die je voortdurend in extase brengen en/of een brok in de keel bezorgen. En wanneer Scotto in het laatste bedrijf "Sola, perduta, abbandonata" zingt en in Domingo's armen sterft krijg je kippenvel over je hele lijf.
Dan kijk je makkelijk door het beeld en geluid van deze opname, nog volledig uit het analoge tijdperk, heen.