Post Description

Grant verhuisde in 1960 met zijn familie van Guyana naar Londen. Daar richtte hij in 1965 de band The Equals op, de eerste multiraciale groep die enige erkenning kreeg in Engeland. Hun eerste single flopte ondanks veel radio-aandacht, maar eind jaren zestig scoorde de groep een eerste hit in de Engelse hitparade.

In 1970 richtte hij zijn eigen productiemaatschappij op, Torpedo. Niet veel later, in 1971, kreeg hij op 23-jarige leeftijd een hartaanval en een ingeklapte long als gevolg van zijn overvolle agenda. Eddy Grant verliet daarop the Equals en verkocht Torpedo. De volgende jaren hield hij zich vooral bezig met het produceren van werk van andere artiesten. In 1977 kwam hij met een nieuw album, Message Man. Een veel terugkomend thema in deze tijd was discriminatie en de woede die dat opriep.

In 1979 kwam hij met een volgend soloalbum, Walking on sunshine. De single Living on the frontline werd een hit (vooral in het club-circuit), maar het album zelf flopte. Dit gebeurde ook met de volgende lp, Love in Exile. In 1981 wist Grant met de lp Can't get enough in de album-charts te komen. Van het album Killer on the rampage, dat in 1981 uitkwam, kwam de succesvolle single I don't wanna dance. Kort daarop scoorde hij een top 10-hit in onder meer Nederland, Engeland en de Verenigde Staten met Electric Avenue.

Halverwege de jaren '80 bracht Grant nog verschillende singles uit die kleine hitjes werden of flopten. Grant scoorde nog eenmaal een wereldhit in 1988 met het nummer Gimme hope Jo'anna, over de apartheid in Zuid-Afrika. Dit nummer werd in Nederland een nummer 1-hit.

Grant woonde inmiddels sinds 1982 in Barbados. Hij werkte daar voornamelijk aan het helpen van nieuwe talenten. Na Gimme hope Jo'anna wijdde Grant zich vrijwel volledig aan het begeleiden van nieuwe sterren.