Post Description

Als het gaat om stomme bandnamen, ben ik strikt genomen de allerláátste om te mogen spotten, maar wie bedenkt nou een naam als Purposeful Porpoise? Vastberaden bruinvis, maakt Google Translate ervan! Als je oog dan ook nog over het plaatje op de hoes glijdt, zakt de moed je al snel in de schoenen. Wéér een stompzinnig sci-fi epos met gierende gitaren en too many notes! Wie speelt er toetsen? Ja, hoor, Sherinian, daar gaan we weer!

Je hoeft maar één ding te doen om alle reserve overboord te gooien: je moet de plaat opzetten. Want het is inderdaad een stompzinnig sci-fi epos in drie delen over waterwezens op een planeet die hun powerdinges laten jatten door een evil reptiel, die het gebruikt om zich er op een op de aarde gelijkende planeet in te slijmen om zo… gaap, snurk! Maar de muziek, de muziek is kaakverzakkend mooi!

Als je op Google (ik was er toch) op Alex Cora zoekt, krijg je eerst minstens tien pagina’s vol links naar sites over de Red Sox en Mets baseball speler met die naam, voordat je helemaal niets vindt over Alex Cora, de gitarist en bedenker van dit project. Dat is des te opmerkelijker, omdat meneer Cora een band met all stars verzameld heeft: Drummer Colaiuta kennen we van Sting en Frank Zappa, Derek Sherinian kennen we op zijn minst van Dream Theater en bassist Fierabracci speelde met Chick Corea. Geen kattenpis mensen, en dan heb je die plaat nog niet gehoord! Maar kennelijk heeft Cora dus nog nooit iets van belang gepresteerd voordat hij dit project startte. Dat is eigenaardig, want hoewel ik niet stuk ben van zijn licht mekkerende zang, is hij een geweldige gitarist.

Volgens Cora is een groot deel van de muziek in de studio ontstaan, al jammend en live opgenomen. Dat hoor je wel, want niet elke solo is even vlekkeloos, er vliegt wel eens een nootje uit de bocht, er hapert wel eens iets, maar toch: zet een stel van die kanjers bij elkaar en het wordt nooit slecht. In tegendeel: het is een verbazingwekkend mooi album.

Vooral verbazingwekkend, omdat de heren zich enorm weten in te houden. Natuurlijk, op een stevig nummer als The Air Pirate gaan vooral Colaiutti en Cora lekker los en er staan een paar heel knappe bassolo’s op het album, maar over het algemeen, gezien deze clustering van talent, het genre en hoeveelheid jams, is het échte wonder van deze plaat dat er zo geconcentreerd en beheerst gespeeld wordt. Misschien heeft dat iets te maken met de aanwezigheid van Cora’s sterkste troef: violiste en zangeres Ginny Luke. Deze dame, die eerder met Meat Loaf en Dave Matthews speelde, heeft een prachtige stem, maar vooral een stijl van spelen die zich onopvallend naar de voorgrond weet te wurmen. En met dat akoestische geluid trekt ze de vier hoogvliegers terug naar de grond, waardoor zelfs de heftigste stukken iets menselijks houden. (En ze is ‘easy on the eyes’, maar dat zie je pas als je haar googlet.)

Het resultaat is state of the art prog met een elegante, aardse en bijna ontroerende twist. Zoals Robby Steinhardt Kansas wist te ‘aarden’, zo doet Ginny dat voor de bruinvissen. (Opmerking van de redactie: Nóóit een bruinvis aarden! Dat geeft geheid kortsluiting!). Het is ook geen overbodige luxe, omdat de vier mannen stuk voor stuk zulke geweldige muzikanten zijn, dat de muziek heel snel zou kunnen ontsporen in oeverloos gedoe met meer noten dan in heel Brazilië. Maar alsof ze rond Ginny hun muzikale buik inhouden, zo beperken de heren zich tot net iets meer dan het hoognodige, vooral Sherinian. De liedjes komen op die manier beter tot hun recht en dat is fijn, want het zijn sterke composities.

Denk dus aan sublieme progrock met meer akoestische instrumenten, meer rustige passages en meer goede smaak dan je eigenlijk zou verwachten. En het is nog best veel ook! Cd 1 klokt – met maar drie nummers – precies drie kwartier, Cd 2 stopt na veertig minuten en zes wat kortere stukken. Op dat moment ben je nog helemaal niet uitgeluisterd en dat is maar goed ook, want Cora heeft bedacht dat de avonturen van de lieve waterwezens en het gemene reptiel drie albums in beslag gaat nemen!

Ondanks de gekke naam en de suffe hoes is dit dus een erg fijne plaat vol mooie muziek, prog met toegankelijke liedjes, vuurwerk waar het moet en kalmte waar het kan, wat invloeden van The Beatles, fusion en Pink Floyd en intelligentie en ambitie. Ik kan me voorstellen dat liefhebbers van de Sherinian-school van 5000 aanslagen per minuut er wat moeite mee zullen hebben, maar mensen die van muziek houden hebben er een interessante, tamelijk briljante band bij!

Naschrift (2015): In 2015 bracht het label Giant Electric Pea het album opnieuw uit. Dit keer heet het “The Water Games” en staat er een bonus track op, een wat rommelige jam ronde de thema’s uit The Air Pirate. Wel leuk, met een sterke solo van Fierabracci, maar geen essentiële toevoeging. Aan de andere kant: als je de plaat nog steeds niet hebt, is dit dus een extra reden om hem alsnog te kopen! BRON : PROGWERELD


CD 1: 
Crossing The Unknown (20:46) 
The Air Pirate )11:23) 
Cycles (12:20) 

CD 2: 
Unexplored (5:36) 
iPhone (6:06) 
Lost (7:19) 
Serena Song (9:24) 
Nowhere Bound (5:43) 
Which Way Is Up (4:22) 

Bonus Track op "The Water Games" 
Air Jam Pirate (7:16)



MOKALU10 ; persoonlijk vind ik cd 1 echt de sterkste   vooral nr 1 van ruim 20 min.