Post Description

Het Argentijnse Bad Dream is goed bezig! Amper een jaar na het uitstekende album “Déjà Vu”, dat door mijn collega Ralph Uffing terecht het stempel ‘opvallend goed’ meekreeg, is daar al weer een nieuw schijfje. De band kreeg een dikke kickstart door de medewerking van Steve Rothery (Marillion) dat de band veel goeds heeft gedaan. Ook op dit album is Rothery weer te horen met een solo op het titelnummer.

Het Zuid-Amerikaanse vijftal maakt neo-prog van het prettigste soort en ook op “Chrysalis” wordt deze lijn gelukkig voortgezet. De originaliteitsprijs zullen ze niet met dit album winnen, wel die voor beste uitvoering. Dat referenties naar bands als Mystery, Silhouette, IQ, Pendragon, Pallas en Martigan steeds opduiken is ook zeker niet negatief te noemen. De pakkende melodieën en sterkte liedjes houden ook dit album fier overeind. Daarbij bevat het veel variatie en lekkere instrumentale uitstapjes.

Het album opent met het uptempo en aanstekelijke Change. Het aanstekelijke wordt voornamelijk veroorzaakt door het toetsenthema dan nagenoeg één op één is overgenomen van IQ’s Awake And Nervous, maar dat is ze direct vergeven. De uitwerking is namelijk prima en ze weten er een duidelijke eigen draai aan te geven. Limbo heeft een langgerekte intro en ontpopt zich langzaam tot een Pallas-achtig nummer. De stem van Gabriel Agudo komt hier mooi uit de verf. Silent Run is een stuk meer poppy, maar blijft mede dankzij sterkt toetsen- en gitaarspel staan als een huis. De rol van toetsenist Jorge Tenesini is sowieso belangrijk. Heerlijk hoe zijn spel overal subtiel doorheen weet te vlechten en als hij dan de voorgrond opeist doet hij dit met verve.

Hoogtepunt is toch wel het titelnummer. Hierin zit de bijdrage van Steve Rothery en je herkent het spel van de grootmeester direct. Zijn solo aan het einde doorklieft het geheel op schitterende wijze. Overigens is Bad Dreams gitarist Ariel Trifunoff ook helemaal niet slecht! Luister maar eens wat hij voorschotelt in het prachtige Butterfly. Indrukwekkend. Samen met het eerder genoemde Chrysalis is dit het hoogtepunt van het album.

Je kunt wel stellen dat het album als een diesel op gang moet komen. Aan het begin valt genoeg te genieten, maar zo’n beetje halverwege komt de band echt goed op stoom en wordt het alleen maar beter. Ik voorzie een grote toekomst voor dit gezelschap. En meesterwerk zou ik dit album echt nog niet willen noemen, maar ze hebben het zeker in zich. De tijd zal het leren.

Change (6:40) 
Limbo (9:32) 
Silent Run (6:59) 
Darkness (6:12) 
Goblin's Seduction (6:31) 
Chrysalis (8:03) 
Butterfly (11:29)