Post Description

Ik herinner me de dag dat ze voor het eerst iets kenbaar maakte van haar probIemen nog heel goed en dan met name omdat ik er met mijn hoofd niet echt bij was. Iets waar ik me nog steeds schuldig over voel. Het was woensdag. Ik werkte die ochtend en had de middag vrij. Ik had een afspraak in de garage voor een keuring en weet nog dat ik wat gehaast thuiskwam. Ik zie haar nog zitten op een hoekje van de bank, laptop op schoot. Ze wilde me iets laten lezen. Ik weet nog dat ik twijfelde en een blik op mijn horloge wierp. Ik had niet veel tijd meer voordat ik naar de garage moest. Ik gaf dat aan maar ze leek me niet echt te horen. En dus ging ik naast haar zitten en las wat er op de laptop stond. Tot op de dag van vandaag kan ik me niet meer voor de geest halen wat ik nu las, deels omdat ik er zo snel doorheen ging en deels omdat ik op de een of andere manier op dat moment niet ten volle begreep wat ik eigenlijk las. Ik herinner me iets van ongelukkig zijn, van eetproblemen en ik snapte het nog steeds niet echt. Van wie was deze tekst? Over wie ging het? En toen sloeg ze haar handen voor haar ogen en riep: 'Ik schaam me zo!' Ik schrok en na wat doorvragen vertelde ze me dat ze een eetprobleem had, al jarenlang en dat ze zich schaamde maar dat ze er niet langer mee kon leven. En toen moest ik weg… Ik kon de keuring niet uitstellen; ik zat al te dicht op de datum dat mijn APK niet meer geldig zou zijn. Het voelde niet goed maar op dat moment had ik weinig andere keus en dus ging ik, met de verzekering dat we er later op de middag over zouden praten. Wist ik veel dat dit nog maar het topje van de ijsberg was… 

TOTZIENS BIJ????

https://tigersplace.net