Post Description

City Boy was een Engelse rockband die halverwege de jaren zeventig werd opgericht. Ze heetten oorspronkelijk Sons Of Doloyne, daarna Back In The Band en ten slotte City Boy. Ze bevatten sterke melodieën, slimme teksten, complexe vocale arrangementen en zware gitaren. De band bestond uit Lol Mason (zang), Steve Broughton (zang, gitaar), Max Thomas (keyboards, zang), Chris Dunn (bas, akoestische gitaar), Roger Kent (drums), Mike Slamer (gitaar), en later Roy Ward (drums, zang). Hun meest populaire nummers waren "5.7.0.5.", "What A Night", "The Day the Earth Caught Fire" en "Speechless".

Lol Mason en Steve Broughton (Lunt) leerden elkaar kennen op 7-jarige leeftijd op school in Birmingham. Ze bleven door de jaren heen beste vrienden en begonnen hun vroege liedjes te schrijven en op te nemen toen ze midden tot eind tiener waren. In de vroege jaren 70 begonnen Lol en Steve te spelen voor bier in een paar akoestische clubs in de Midlands. Bij een van deze clubs ontmoetten ze ragtime-gitarist Chris Dunn, die meteen een derde lid werd. Kort daarna schakelden ze Lol's vriend, Max Thomas, in om 12-snarige gitaar en bongo's te spelen. Met z'n vieren tourden ze een tijdje door de folkclubs, tot eind '74 / begin '75, toen ze de beslissing namen om elektrisch te gaan draaien en Mike Slamer (gitaar) en Roger Kent (drums) aan de line-up toevoegden. Zeer snel daarna sloten ze een platencontract binnen bij Vertigo, een nieuw sublabel van Phonogram Records,

De eerste vijf albums van City Boy werden geproduceerd door Robert John "Mutt" Lange , die hen werd aanbevolen door Phonogram A & R-man Chris Peers, en hun debuutalbum getiteld City Boy, was het eerste volledige album dat Mutt produceerde nadat hij vanuit Zuid-Afrika naar het VK was verhuisd. Lange werd het zevende lid van de band en hielp Chris Dunn zijn basgitaarvaardigheden aan te scherpen en assisteerde bij vocale arrangementen. "Shake My Head and Leave", City Boy's eerste single van hun gelijknamige debuutalbum, werd uitgebracht in 1975 en kreeg behoorlijke airplay. Hun volgende single, "The Hap-Ki-Do Kid" leverde hen een verschijning op op BBC's Top Of The Pops, waar ze de eerste act werden die ooit 'live' optraden in de show. Hun eerste nationale tour zag ze open voor labelgenoten Thin Lizzy. Het vervolgalbum van City Boy, Dinner At The Ritz , kreeg krachtige recensies. De NME schreef:"Zelfs de hoogste lofprijzing kan geen recht doen aan het meesterwerk van City Boy, Dinner At The Ritz ... je hoort een componeerstijl die respectvol is beïnvloed door Lennon en McCartney, romanschrijver Ian Fleming en Noel Coward. Heel Engels ... maar heel vreemd. " Het succes van de hitparade ontging hen echter nog steeds. Roger Kent verliet de band vóór hun derde album, Young Men Gone West , en werd tijdelijk vervangen door sessiedrummer en ex-Crawler-lid, Tony Braunagel. Ondanks dat het een commerciële groei vertoonde, leverde dit album ook niet de hitsingle die ze nodig hadden. Voor het volgende album, Book Early , werd Roy Ward de vaste drummer van de band en toevallig Book Earlyleverde de internationale hitsingle "5.7.0.5." op, die de Top 10 bereikte in de UK Singles Chart. De single piekte op # 27 in de Amerikaanse Billboard Hot 100 en was een grote hit in veel Europese gebieden. Ter ondersteuning van dit album toerde ze uitgebreid in Europa en de Verenigde Staten, waar ze 66 optredens speelden, waarvan 56 met Hall & Oates.

In 1979 nam City Boy afscheid van hun Amerikaanse label Mercury Records en tekende bij Atlantic Records voor de VS en Canada. Hun eerste album onder deze nieuwe deal, The Day the Earth Caught Fire, kreeg sterke recensies en produceerde een kleine hit met het titelnummer. Het album markeerde een vroege opname door Huey Lewis , die mondharmonica speelde op het tweede nummer, "It's Only the End of the World". Ze bleven zwaar touren in Europa, de VS en Canada. Dit album zou echter het laatste album blijken te zijn met de zeskoppige line-up.

In december 1979 namen de oorspronkelijke leden Broughton en Dunn afscheid van de band. De overige leden van de groep brachten in 1980 hun volgende album uit, Heads Are Rolling, als kwartet. De zachte rock track "Speechless" maakte de band kortstondig populair in de Filippijnen . Hun laatste album, It's Personal uit 1981, trok geen enkele aandacht. Omdat ze geen platencontract konden krijgen met een van de grote labels, ging de band uit elkaar in 1982.



Opmerkelijk:

De single "Turn On To Jesus" werd eind 1977 in het Verenigd Koninkrijk uitgebracht. De BBC weigerde het af te spelen en de band nam het nummer gedeeltelijk opnieuw op met nieuwe teksten, die vervolgens opnieuw werd uitgegeven als 5705, de enige Amerikaanse Top 100-inzending van de band.





























Tracklist:


01. 5-7-0-5 [3:13]
02. I've Been Spun [3:24]
03. Shake My Head And Leave [4:26]
04. Dinner At The Ritz [6:43]
05. The Day The Earth Caught Fire [5:26]
06. Heads Are Rolling [3:59]
07. Beth [2:45]
08. Hap-Ki-Do Kid [3:13]
09. Bad For Business [3:34]
10. Modern Love Affairs [3:31]
11. She's Got Style [3:20]
12. Need A Little Loving [3:41]
13. What A Night [3:02]
14. Surgery Hours [3:04]
15. Goodbye Blue Monday [5:01]
16. New York Times [5:11]
17. You're Leaving Me [3:59]
18. Young Men Gone West [4:06]




*Bonus Track:

Turn On To Jesus [3:05]