Post Description

Vijfduizend patiënten met bottuberculose liggen in Berck in het gips en wachten op hun genezing. De gruwelijke ziekte kiest bij voorkeur gewrichten uit – wervels, heup, knie – die meteen worden geïmmobiliseerd. De zieken liggen languit in hun karretjes en bedden, verloren in dagdromen, verzonken in eindeloze lectuur of onthecht in de oneindige contemplatie van de onmetelijkheid van de oceaan.’ In deze autobiografische roman schetst Max Blecher van binnenuit de wereld van terminale patiënten. Zijn alter ego, Emanuel, komt in een wereld terecht die niet meer aan de levenden toebehoort, en nog niet aan de doden – het is de wereld van de ‘ondoden’, in het kuuroord Berck-sur-Mer, de ‘stad der verdoemden’.
Recensie(s)

Herontdekt autobiografisch werk, oorspronkelijk uit 1937, van de in zijn tijd gevierde Roemeense auteur Max Blecher (1909-1938). Blecher trok in 1927 naar Parijs om er geneeskunde te studeren. Het boek begint met de diagnose ruggenmergtuberculose die de hoofdpersoon Emmanuel, evenals de auteur, in het eerste jaar van zijn studie krijgt. Hij wordt geadviseerd om voor een kuur te vertrekken naar een sanatorium in Berck-sur-Mer aan de Franse westkust. De behandeling bestaat in die periode uit het maandenlang volledig immobiliseren van de patiënten. Gevangen in een korset van gips brengen zij hun dagen liggend door in de beslotenheid van de ‘stad der zieken’. Emmanuel beleeft er verliefdheden en vriendschappen en realiseert zich wat de ziekte pijnlijk en triest maakt: hij bestaat, maar is toch niet volledig in leven. De beschrijving is echter vrij van zelfbeklag en vol scherpe waarnemingen die tegelijk gedateerd en tijdloos zijn. Mooi uitgegeven in een fraaie vertaling. Met een voorwoord van de vertaler. Literair werk in de geest van Thomas Mann, dat in de buitenlandse pers al veel lovende kritieken kreeg.