Post Description

deze op verzoek  van  Louis44 via http://www.spotnet-requests.com/f29p15-muziek met dank aan souls voor de bron

Jansen werd als derde van de vier geboren in een muzikaal gezin. Zijn vader was cellist en zijn moeder concertpianiste. Hij kreeg een strenge rooms-katholieke opvoeding, waarin hem een sterk besef van (katholieke) waarden en normen werd bijgebracht. Zijn jeugd was niet gelukkig. Zijn moeder raakte na de geboorte van het jongste kind in een niet te bestrijden depressie. Jansen was toen 1 jaar oud. Voor de rest van haar leven verbleef zijn moeder in een psychiatrische inrichting.

Door zijn vader kwam Fons Jansen al op jonge leeftijd in aanraking met opera's, operettes, concerten, toneel, revue, cabaret en film. Toch verbiedt hij de toneelaspiraties die zijn zoon had na het zien van een voorstelling van de vermaarde clown Buziau.

Oorlog en bezetting

In 1944 behaalde Jansen het diploma HBS-B aan het door Jezuïeten geleide Ignatiuscollege in Amsterdam. Mede door de Tweede Wereldoorlog komt het niet tot een vervolgopleiding. Om aan de Arbeitseinsatz te ontkomen, dook Jansen enige tijd onder.

Dienstplicht

Na de bezetting kwam Jansen als nieuwslezer terecht bij de radio nieuwsdienst van het ANP. Al snel werd hij echter opgeroepen om zijn dienstplicht te vervullen. Hij volgde daartoe de officiersopleiding aan de Koninklijke Militaire Academie in Breda. Ondertussen bleef hij, dankzij speciaal verlof, gedurende de helft van de week als nieuwslezer bij de Radio Nieuwsdienst werken.

In 1947 behoorde Jansen tevens tot de medeoprichters van het blad G3, wat staat voor "Goede Geestgemeenschap in Leger en Luchtmacht". Dit kritische opinieblad was eigenlijk alleen bestemd voor militairen, maar werd ook daarbuiten populair. Door zijn bijdrage aan G3 ontwikkelde hij zich als kritisch schrijver, die door zijn duidelijke taal meehielp aan het emancipatieproces van de katholieken.

Van 1948 tot mei 1950 werd Jansen als tweede luitenant uitgezonden naar Nederlands-Indië. Hier was hij ook betrokken bij omroepwerk voor een station dat uitzond voor de Nederlandse militairen. Hij was zelf niet betrokken bij gevechtshandelingen. Militarisme en Nederlands-Indië zouden later nog vaak in zijn theaterprogramma's langskomen.

Omschakeling

Na de diensttijd pakte Jansen zijn werk bij het ANP en voor G3 weer op. In 1954 werd hij daarnaast hij gespreksleider bij het katholiek vormingscentrum voor de landmacht Waalheuvel te Ubbergen]. Tussen 1950 en 1963 publiceerde hij zelfstandig acht boeken over liefde, huwelijk en seksuele voorlichting. Naar aanleiding van zijn publicaties hield Jansen ook lezingen in het land. Gaandeweg werden deze komischer, en de respons - de lach - inspireerde hem om niet meer voor te lezen, maar de teksten uit het hoofd te leren.

Ondertussen raakte Jansen moe van almaar nieuwe groepen militairen, met almaar dezelfde eigentijdse vragen. Hij kon daar binnen het vormingscentrum niet mee uit de voeten. In 1960 ging hij werken bij de Wereldomroep, waar hij radiotechnicus Michel Plemper ontmoette.

Doorbraak

Op 6 mei 1962 ging 'De lachende Kerk' in première, een programma waarin Jansen de rooms-katholieke Kerk op de hak nam. Samen met Plemper, die hem zowel begeleidde op piano als het technische aspect voor zijn rekening nam, had Jansen de stap naar het cabaret gemaakt. De voorstelling werd al snel met enthousiasme ontvangen, en Jansen en Plemper zouden tot 1965 door het land toeren.

Cabaret

Na 'De lachende Kerk' volgden nog vijf cabarets. Het begon met 'Hoe meer zielen' in 1965, dat de oecumene als thema had. Daarna kwam 'Drie maal andermaal' in 1968, dat vooral over opvoeding en gezin ging.

In 1971 kwam Jansen met 'Kwartetten', zijn eerste meer algemene programma. Daarop volgende nog 'Vijf (Fons Jansen 5)' in 1975 en zijn laatste programma 'Zullen we handhaven?' in 1980. Jansen zelf beschouwde dit laatste programma als het meest geslaagde: naar eigen zeggen ging hij daarin net zo ver als hij altijd had willen gaan. Fons Jansen had een select publiek (dat hij zijn 'fonspatiënten' noemde) en zijn humor kenmerkte zich door milde ironie, spitsvondige woordspelingen en maatschappijkritiek.

Stapje terug

In 1984 speelde Jansen zijn laatste voorstelling. Hij stapte uit de schijnwerpers, en richt zich weer op het schrijven en het geven van lezingen. Achter de schermen werkte hij mee aan televisieprogramma's, waaronder Farce Majeure.

Ziekte en dood

In het najaar van 1990 kreeg Fons Jansen te horen dat hij longkanker had en ongeneeslijk ziek was. Hij besloot geen behandeling te ondergaan. Hij was naar eigen zeggen nieuwsgierig geworden naar wat er zou komen na zijn dood. Hij overleed in het voorjaar van 1991 op 65-jarige leeftijd. Hij werd begraven op de Noorderbegraafplaats in Hilversum.



1. fons jansen - 1985 een uur lachen met

2. Fons Jansen - Wat ik zeggen wilde [NL 1984]

3. fons jansen & henny orri - kleintje kunst

4. fons jansen - zullen we handhaven  (1984)