Post Description

Toeval? Ironie? Of pure komedie? Feit is dat de nieuwe langspeler van Father John Misty het levenslicht ziet in de week dat frisdrankgigant Pepsi de plank volledig misslaat met een veelbesproken, verguisde en uiteindelijk zelfs teruggetrokken reclame. Twee gebeurtenissen die eigenlijk niets met elkaar te maken zouden moeten hebben. Ware het niet dat de commercial exemplarisch is voor de manier waarop de Westerse maatschappij zich in de 21ste eeuw richting het absolute niets voortbeweegt. Een uitgelezen product van de wereld die op bijtende wijze wordt becommentarieerd op Pure Comedy.

In weerwil tot de titel valt er weinig te lachen op Pure Comedy. Tenzij je een inktzwart gevoel voor humor hebt, in dat geval is het schuddebuiken. Want wat Joshua Tillman opererend onder de naam Father John Misty de luisteraars voorschotelt, balanceert tussen grimmig, ironisch en cynisch en is een uitermate heldere maatschappijspiegel. “They build fortunes poisoning their offspring”, zo zingt hij in de pakkende ruim zes minuten durende titeltrack. “And hand out prizes when someone patents the cure.” Verdomd als het niet waar is. Onderwijl verdwijnt een hele generatie de virtuele werkelijkheid in. “When the historians find us we’ll be in our homes, plugged into our hubs / Skin and bones, a frozen smile on every face”, zo sluit hij de tweede track Total Entertainment Forever bijtend af. “As the stories replay, this must have been a wonderful place.”

Muzikaal tapt Father John Misty uit de bekende vaatjes. Ergens tussen het betere werk van Neil Young, Jackson Browne en Elton John in. Perfect uitgevoerd en prachtig gearrangeerd. Bijna zalvend. Maar nergens baanbrekend. Dat hoeft ook niet, want het maakt dat de teksten aan of soms net onder de oppervlakte blijven kolken, als een continu borrelde vulkaan waar je op zich wel langs kan lopen, maar je moet blijven uitkijken omdat deze op gezette tijden lava blijft spuwen. Het absolute centrale punt op Pure Comedy is het dertien minuten durende folky epos Leaving LA, dat begeleid door strijkers gedeclameerd wordt. Een track waarin Tillman zich niet boven de naargeestige wereld die hij schetst plaatst. Hij is er zelf ook een onderdeel van. “Another white guy in 2017 who takes himself so goddamn seriously.”

In dat zinnetje zit ook meteen de rode draad van dit album verborgen. De mensheid neemt zichzelf te serieus. Iedereen wil belangrijk worden gevonden, iedereen wil worden gezien. En is sneller op de teentjes getrapt als hij/zij zich in de levensovertuiging niet vertegenwoordigd voelt, of dat nu gaat over religie, geaardheid of wat dan ook. Wederom een recent voorbeeld in de reclamewereld is daar exemplarisch voor. De familie Paashaas van de Hema zou seksistisch zijn want ‘Wie zegt dat de paashaas hetero is’. Dit waar de winkelketen een jaar geleden nog onder vuur lag vanwege het vevangen van ‘pasen’ door ‘lente’ in de commercials. Dit alles zal Joshua Tillman uiteraard zijn ontgaan, maar zijn teksten op Pure Comedy sluiten naadloos aan, zoals in The Memo:

“And as the world is getting smaller, small things take up all your time
Narcissus would have had a field day, if he could have got online
And friends it’s not self-love that kills you, it’s when those who hate you are allowed
To sell you that you’re a glorious shit the entire world revolves around”

Pure Comedy is een grauwe spiegel die de luisteraar een uur en een kwartier wordt voorgehouden en dat is lang. Het album is ontegenzeggelijk prachtig, maar laat je tegelijk ook happend naar lucht achter. En peinzend. Want bij Father John Misty weet je nu nooit direct of het hier vijfenzeventig minuten pure ironie voor de kiezen hebt gekregen of dat het bittere ernst is. Het volkomen gebrek aan humor (exclusief de titel dan) doet vermoeden dat we hier met laatstgenoemde optie te maken hebben. Met een berustend einde dat de mensheid binnen nu en twintig jaar op een onvermijdelijk (gewelddadig) einde afstoomt. Wat je direct doet afvragen hoe een album als dit de tand des tijds zal doorstaan. Als we er met zijn allen over twee decennia nog zijn, is Pure Comedy dan nog steeds zo’n adembenemend album? Of lachen we er dan om. Is dit een toekomstige klassieker? Of is het in alles een product van het ‘hier en nu’ dat over een paar jaar hopeloos gedateerd is? Dat blijft lastig in te schatten. Maar als album in het ‘hier’ en het ‘nu’ is Pure Comedy hoe dan ook een perfecte soundtrack. Zet de tv aan of lees een krant en je krijgt het idee dat de wereld volkomen ontspoord lijkt. Alle balans is zoek. Father John Misty heeft dat gevoel minutieus weten te vangen en op muziek gezet. Een geheel dat door de fraaie muzikale begeleiding aanvankelijk makkelijk de oren binnendringt, daarna de luisteraar naar de strot grijpt en vervolgens een stomp in de maag geeft.

Pure Comedy
Total Entertainment Forever
Things It Would Have Been Helpful to Know Before the Revolution
Ballad of the Dying Man
Birdie
Leaving LA
A Bigger Paper Bag
When the God of Love Returns There’ll Be Hell to Pay
Two Wildly Different Perspectives
The Memo
In Twenty Years or So


http://the-wall-of-music.actieforum.com/