Post Description

Twee jaar na het tamelijk toegankelijke “Brief Nocturnus And Dreamless Sleep” uit 2013 komt Spock’s Beard met een nieuw album. De heren moeten het tijdens de opnamen erg naar hun zin hebben gehad, aangezien de adrenaline constant uit de boxen spettert. “The Oblivion Particle” is het twaalfde studio-album van de band en wie denkt dat de Amerikanen de plaat op de automatische piloot hebben gemaakt zit er helemaal naast. Op “The Oblivion Particle” is het een toetsengerichte aangelegenheid, een album dat gemaakt is met visie. De negen nummers laten een band horen die aan de ene kant oud en vertrouwd klinkt en aan de andere kant z’n nek uitsteekt voor nieuwe geluiden en melodieën. Het speelt zich allemaal af in een moddervet geluid dat meer kracht, robuustheid en bombast kent dan ooit tevoren. Het is trouwens of het altijd al zo is geweest.

Je bent geneigd het album op te delen in twee helften, een gangbare en een meer eigenzinnige. Je gaat dan echter voorbij aan de coherentie van het geheel en reken maar dat er sprake is van een uitgekiende opbouw. Opener Tides Of Time probeert je nog op het verkeerde been te zetten. Het is zo Spock’s Beard–achtig als het maar kan zijn en dat is het hem nou juist. Het is alsof de band een pastiche van zichzelf heeft willen maken. Althans zo komt het over. Wel is het met z’n lekkere orgeltje, z’n gave solo’s en z’n mooie tussenstuk een uitstekend nummer. Als het is afgelopen zal je je afvragen of het album in deze voorspelbare modus door blijft gaan en dan dient het Kansas-achtige Minion zich aan. Het tij keert. Een wat grillige passage legt een grijze sluier over de muziek heen die heel het album aanwezig blijft. Deze sfeer weerhoudt de band er overigens niet van te excelleren met goed in het gehoor liggende melodieën en uitbundige escapades. Zo heeft Hell’s Not Enough met z’n pakkende zanglijn plotseling een heerlijk moment met los drumwerk van Jimmy Keegan en alle kanten op zwiepend toetsenspel van Ryo Okumoto. Het daaropvolgende Bennett Built A Time Machine is een grappig nummer met leadzang van Keegan dat een feel good-gevoel heeft. De banjo in het arrangement doet uiteraard ook een duit in het zakje. Niet dat we hier een nummer hebben om hard voor te lopen, het past perfect, zeker ook omdat het knallende tussenstuk zoveel indruk maakt.

Vele nummers op het album bewijzen trouwens dat Spock’s Beard geen epics nodig heeft om episch te zijn. Neem bijvoorbeeld het donkere A Better Way To Fly of neem nummers als The Center Line en To Be Free Again, je zal voelen dat je aan je stoel gekluisterd zit. Spock’s Beard weet wat intrigeren is en ook op deze nummers laten de heren zich niet onbetuigd. Vooral The Centre Line doet een gooi naar een plaatsje in de eregalerij van de band. Het nummer begint met klassiek aandoend pianospel waarvan de linker hand op een bepaald moment word overgenomen door de basgitaar. Er volgt mooie euforie, gepassioneerde zang van Ted Leonard en er is een razend slot met een steeds maar sneller wordend ritme. Ook het afsluitende Dissapear is intrigerend zij het op z’n eigen manier. We hebben het hier over een ballade die mooi en warm klinkt met vioolspel van David Ragsdale (ex-Kansas) als blikvanger. Het is een waardig slot.

“The Oblivion Particle” is een album waar ze bij Spock’s Beard trots op zullen zijn. Het is even controversieel als conventioneel, het is maar net hoe je het bekijkt. Je kunt er alle kanten mee op. 

BRON: PROGWERELD



Tides Of Time (7:47) 
Minion (6:55) 
Hell’s Not Enough (6:26) 
Bennett Built A Time Machine (6:52) 
Get Out While You Can (4:58) 
A Better Way To Fly (9:00) 
The Center Line (7:09) 
To Be Free Again (10:24) 
Disappear (6:41)



u kunt ons vinden op http://poprock.actieforum.com/