Post Description

bij succes van hun derde en laatste album hier op spotnet   nu dan hun eerste 2 

Het uit Oslo afkomstige Airbag heeft het goed aangepakt. Ze namen de ep “Sounds That I Hear” op in 2006 en zetten deze ter download op de website. De tamtam, YouTube en mond-tot-mond reclame gingen daarna als een razend vuur voort. Een jaar later brachten ze weer een ep uit met de titel “Safetree”. Ook deze werd gratis ter download op de site gezet. Resultaat? Meer dan 200.000 downloads van hun website en op Youtube werden ze meer dan 35.000 maal aangeklikt. Je kon de ep’s ook via hun website bestellen en dan kreeg je er ook nog prachtig artwork bij. Inmiddels had het Noorse label Karisma Records zich bij de band gemeld en nam deze op in hun stal.

Het hier besproken album is een samensmelting van de beste nummers van deze twee ep’s. De ep’s zelf zijn via de site nu niet meer te downloaden, maar met deze cd haal je het beste van deze band in huis. Airbag geeft hiermee het schoolvoorbeeld van hoe je je als band op de kaart kan zetten zonder platenlabel achter je. Doe er je voordeel mee als (beginnende) band.

Na Gazpacho hebben we met Airbag nog een absolute topper uit Noorwegen in huis. Net als Gazpacho hebben de nummers van Airbag ook een geweldige opbouw en weten de nummers je stuk voor stuk te betoveren. De muziek van Airbag kan je het beste omschrijven als atmosferische progressieve rock. Met name Pink Floyd komt bij je op wanneer je naar Airbag luistert. Dat komt hoofdzakelijk door het geweldige Gilmour-achtige gitaarspel van Bjørn Riis. Zijn solo’s zitten door alle nummers verweven en spelen een indrukwekkende hoofdrol in hun muziek. Het is werkelijk onmogelijk om geen kippenvel te krijgen bij het horen van zijn melodische gitaarsolo’s.

De muziek van Airbag schiet nergens uit de bocht, nergens bekruipt je het gevoel dat ze individueel indruk proberen te maken. Alles staat in dienst van de composities. De melodieën en zanglijnen zijn geweldig en zanger Asle Tostrup heeft een warme en vertrouwd aanvoelende stem waarbij je je direct op je gemak voelt. De toetsen spelen ook een grote rol. Ze zijn altijd op de achtergrond aanwezig en soms neemt Jørgen Hagen de vrijheid om op de voorgrond te treden met een heerlijke solo. Toch blijven de nummers iets ontspannends over zich houden, een prettige ingehouden spanning die je het liefst zo lang mogelijk vast wil houden.

Elk nummer is een belevenis op zich. Telkens als je denkt dat het niet mooier kan, dan komt er weer een wending die je adem wegneemt. Het heeft geen zin om er een nummer uit te lichten of specifiek toe te lichten omdat je daarmee de andere nummers te kort zou doen. Ik beluister de ep’s van Airbag al vanaf het begin en er gaat bijna geen week voorbij of ik beluister er wel eentje.

Enige nadeel van dit album is het foeilelijke artwork. De ep’s wilde je graag kopen om die mooie hoezen, maar dit album dingt mee met de lelijkste hoes van het jaar. Een klein smetje.

Hopelijk kan Airbag ook bij een volgend album deze kwaliteit blijven leveren. Als de band bij elkaar weet te blijven, dan ligt er een grote toekomst voor ze open. Na Gazpacho is er weer een prachtband uit Noorwegen bij. Hopelijk gaan deze twee bands nog eens samen op tournee. Dat 
Prelude (5:11)
 No Escape (5:45)
 Safe Like You (7:57)
 Steal My Soul (8:01)
 Feeling Less (5:05)                                  ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,Identity     2009............................................
 Colours (8:07)
 How I Wanne Be (7:04)
 Sounds That I Hear (7:25)


Na het overwegend bewierookte debuutalbum “Identity” van Airbag was er een hosannastemming hoorbaar in progland. Slechts een enkeling had nog twijfel of we een ‘blijvertje’ of ‘eendagsvlieg’ aan de haak hadden geslagen. Met het tweede album “All Rights Removed” slaat het Noorse kwintet op een briljante wijze toe en wordt wat mij betreft gelijk ingedeeld in de hoogste divisie van progressieve rockbands.

Ik ga niet moeilijk doen over het Pink Floyd-geluid wat ook nu weer duimendik en kamerbreed hoorbaar is. Het uiteindelijke doel heiligt immers de middelen. En zeg nu zelf: het laatste originele werk van deze voormalig Engelse reus dateert uit de tijd dat deze gasten nog op de lagere school zaten. Daarom ben ik zo blij dat Airbag het durft dit geluid zonder enig voorbehoud op een imponerende wijze neer te zetten. Dat geluid wordt hoofdzakelijk bepaald door het oneindig mooie gitaarspel van Bjørn Riis en de melancholieke zang van Asle Tostrup. Het is ook Jørgen Hagen die met geraffineerd en ondersteunend toetsenspel de meeste gaatjes opvult. Zijn rol wordt wel eens onderschat maar is op “All Rights Removed” zo belangrijk. Daarnaast bewaken de poortwachters Andres Hovdan op basigitaar en drummer Henrik Fossum, die voor het eerst op een Airbag album te horen is, onopvallend maar degelijk de muzikale roots van de groep.

Ondanks dat we hier niet te maken hebben met een conceptalbum, loopt er wel een rode draad door het album. Die rode draad zijn de destructieve krachten binnen onze samenleving en de gevolgen die dat op het leven van mensen heeft. Hoe de luisteraar (en lezer van de teksten) dit wil invullen is aan hem of haar.

“Identity” kenmerkt zich door lekker in het gehoor liggende nummers die zijn doorspekt met fantastische en soms poppy melodieën. Op “All Rights Removed” vaart Airbag een progressievere richting met minder voor de hand liggende structuren en ook langere nummers met een krachtig geluid, waarbij ik vlagen Anathema kan horen. Het zijn die lange nummers zoals All Rights Removed en het imponerende Never Coming Home die er uit springen met een fraaie opbouw. In deze nummers wordt een aantal keren toegewerkt naar een indringende climax waarin kippenveltrekkende gitaarsolo’s van Bjørn Riis letterlijk de boventoon voeren. Niet voor niets is David Gilmour zijn grote inspiratiebron. En dat mag gehoord worden. Zo luid mogelijk! De muziek van Airbag klinkt bij vlagen ook donker en atmosferisch, soms zelfs dreigend. Probeer het maar eens drie minuten uit met het instrumentale en van melancholie druipende Light Them All Up.

Het magnum opus van de cd is zonder meer het afsluitende en uit drie delen bestaande Homesick. In dik zeventien minuten wordt alles wat Airbag te bieden heeft samengebracht tot het mooiste wat de groep tot nu toe heeft gemaakt. Het zwaartepunt ligt in dit nummer op de instrumentale stukken die meer dan driekwart van het nummer bestrijken. Centraal ligt Homesick Part 2 wat vanwege het gebruik van atmosferische toetsen verwijzingen kent naar “Wish You Were Here” van Pink Floyd. Ondanks dat de drie delen één vloeiende compositie vormen, is Homesick Pt. 1 apart als single uitgebracht. Muzikaal gezien een goede keuze wanneer men (meer) aandacht op radiostations wil krijgen. Duidelijk hoorhaar zijn de invloeden van Steven Wilson en Porcupine Tree, tot en met de zang van Tostrup. De vraag rest of zes minuten voor de doorsnee luisteraar niet te lang is. Het zal de echte liefhebber verder een zorg zijn. Die vindt – net als ik – zeventien minuten ongetwijfeld nog veel te kort.

Met “All Rights Removed” worden de progliefhebbers nog ruim voor het einde van 2011 wederom dat jaar verwend met een uitstekend album. En daarbij druk ik me nog behoudend uit. Dit album gaat diezelfde liefhebbers de nodige hoofdbrekens geven bij het samenstellen van (het bovenste deel van) zijn of haar jaarlijst.


All Rights Removed (8:59) 
White Walls (5:19) 
The Bridge (6:20) 
Never Coming Home (9:00)           >>>>>>>>>>> All Rights Removed  2011<<<<<<<<<<<<<
Light Them All Up (3:01) 
Homesick I-III (17:21)




russel jij vroeg hier om  maar anderen prog fans zijn hier ook content mee