Post Description

Zo nu en dan word je op muzikaal gebied nog eens echt blij verrast, door iets nieuws, iets waar je nog nooit van gehoord had. Gemiddeld gebeurt dat misschien een paar keer paar jaar, maar dat zijn wel de momenten om te koesteren. En zo is het nu precies met Dark Undercoat van Emily Jane White. Een jonge dame die een soort van donkere folk maakt die door merg en been kan gaan en vaak bloedstollend mooi is. Tekstueel wordt ze al vergeleken met groot Amerikaans schrijver Cormac McCarthy, wiens boek No Country For Old Men onlangs succesvol werd verfilmd. En Dark Undercoat had ook zo als soundtrack onder die film geplaatst kunnen worden. Het onheilspellende, de donkere teksten en het mysterieuze heeft Emily Jane White gemeen. Dark Undercoat is daarmee een schot in de roos geworden.

Je wordt als luisteraar vanaf de eerste noot meegezogen in de wereld van Emily Jane White. Diepgeworteld in vooral de Amerikaanse folk maakt ze een gevarieerd en uitermate beklijvend album. Ze begeleidt zichzelf op gitaar en een enkele keer op piano. Vooral het pianonummer ‘Wild Tigers I Have Known’ (geschreven als soundtrack bij een film van Cam Archer) is wonderbaarlijk prachtig. Haar stem is een parel die lieflijk is en daarmee een prima contrast vormt met de soms donkere teksten en muzikale begeleiding. Ze wordt daarbij muzikaal bij sommige nummers minimaal ondersteund. Maar ze is vooral een soloperformer die naast een prima stem ook nog eens uitstekend op gitaar en piano haar kunsten vertoont. 

Soms lijkt het op Two Gallants, ‘Dagger’ bijvoorbeeld met die wat onheilspellend tokkelende elektrische gitaar. Ook qua thematiek heeft Emily Jane White verwantschap met het duo uit San Francisco. Titels als ‘The Demon’ of ‘Two Shots To The Head’ geven hier al blijk van. Ook Emily Jane White is uit San Francisco afkomstig, toeval of niet, ze kan goed door als de vrouwelijke equivalent van Two Gallants, misschien iets zachtaardiger en ook minder punk, maar de sfeer is op sommige nummers vergelijkbaar. Broeierig dekt de lading misschien nog het beste. ‘Hole In The Middle’ met zijn bluesachtige gitaarriedel of de titelsong met een rustig tokkelende akoestische gitaar en een cello op de achtergrond. Allemaal is het even prachtig en er valt simpelweg heel weinig aan te merken op dit debuut.

Dus dan doen we dat ook maar niet. Emily Jane White blijkt een buitensporig groot talent te zijn, de muziek zal waarschijnlijk niet een heel groot publiek aanspreken, maar dat lijkt ook niet haar voornaamste zorg. Eigengereid en vooral ontzettend authentiek en dat maakt haar en haar album Dark Undercoat zo’n plezierige ontdekking.