Post Description

Vivaldi - 'Le Quattro Stagioni' - Podger, Brecon Baroque (2018, 24/192)

Voor zover mij bekend zijn de vier concerten (in die volgorde: RV 269, 315, 293 en 297) die samen Antonio Vivaldi's ‘Le Quattro Stagioni' ofwel 'De Vier Jaargetijden' vormen in het klassieke domein het meest opgenomen en uitgebracht. Wie in termen van de Gouden Plaat wil denken: die is er, daarmee vergeleken, niets bij. Ensembles hoeven niet eens meer van zéér goede huize te komen om zich hierin nog te kunnen onderscheiden. Want ook op topniveau is dit al ontelbare malen gedaan. Waarom dan toch altijd weer het verschijnen van een nieuwe opname? Ik kan maar één goede reden bedenken: de onlesbare dorst van de consument naar deze muziek: de verklanking van een idyllisch natuurbeeld met incidenteel weerbarstige trekjes. Volgens het label zijn ‘De Vier Jaargetijden' van Vivaldi ‘altijd weer actueel', maar daar zorgen die labels nu juist voor! Let wel: deze introductie is niet bedoeld als kritiek, maar signaleert slechts het feit op zich. De vier 'pastorale' concerten in deze uitgave worden gevolgd door drie andere bekende concerten: ‘Il Riposo', ‘L'Amoroso' en ‘Il Grosso Mogul'. - Het ensemble Brecon Baroque is van bescheiden omvang, met slechts drie violen (Rachel Podger, de primarius, uiteraard meergerekend), altviool, cello, violone (de voorloper van de contrabas), theorbe, klavecimbel en kistorgel. Het voordeel van zo'n kleine bezetting die zich in het absolute topsegment beweegt, uit zich in fenomenale articulatie, scherpe ritmische profilering, volmaakte balans en doorzichtigheid. Dan is er het speelplezier dat van deze uitvoeringen afspat, soms bijna improvisatorisch en het risico niet schuwend. Dat het ensemble veel ervaring en affiniteit met dit repertoire heeft wordt in bijkans iedere maat tot in detail hoorbaar (de briljante versieringen incluis!) Kort samengevat is dit een prestatie van de bovenste plank. - Zo opgenomen als door Jared Sacks telt echt ieder nootje, iedere minuscule oneffenheid en hun afwezigheid zegt veel over de technische kwaliteiten van dit ensemble, maar ook over de uiteindelijke montage (beluister maar eens het openingsdeel van ‘LEstate', om daarvan een eerste representatieve indruk te krijgen). Het komt erop aan, het luistert nauw, zéér nauw! Het is alweer behoorlijk lang geleden dat Channel Classics in het sacd-formaat uitbracht, maar dit is er weer een om te koesteren: geen overdreven afbeelding in 5.0, maar duidelijk de achterliggende gedachte om ‘de natuur het werk te laten doen'. Wat heb ik genoten van deze concerten! - zie: https://www.opusklassiek.nl/cd-recensies/cd-aw/vivaldi18.htm 

dank aan originele poster