Post Description

op verzoek van PROGNOOITJE via http://poprock.actieforum.com/forum

Mike Vennart was een van de drijvende krachten achter Oceansize. Deze Britse band die in 2011 werd opgedoekt, had een speciale plek binnen de progressieve rock met een fanatieke schare fans. Hun muziek was misschien wel het beste te omschrijven als een soort Indie-rock, gelardeerd met duistere gitaarmuren. Na het ter ziele gaan van Oceansize was Vennart medeoprichter van het elektronische British Theatre, samen met drummer Dean “Denzel” Pearson en Richard “Gambler” Ingram, één van zijn kompanen uit Oceansize. Samen met Ingram heeft Vennart nog enkele jaren gespeeld in de band van Biffy Clyro.

De laatste tijd circuleerden er al langere tijd geruchten dat Vennart werkte aan een soloproject. Uiteindelijk is dat “The Demon Joke” geworden, opgenomen met Pearson, Ingram en Vennarts maatje uit Oceansize, Steve Durose. Vennart omschrijft de samenwerking met laatstgenoemde als een rare rockversie van Elton (John) en Bernie (Taupin). De ideeën voor dit album zijn digitaal opgetekend tijdens het toeren met Biffy Clyro in hotelkamers in alle uithoeken van de wereld en verder uitgewerkt in de eigen home studio van Mike Vennart. Volgens Vennart, een groot bewonderaar van Rik Mayall en The Young Ones, is humor de rode draad in de teksten van de nummers. The Demon Joke is wat er gebeurde toen een man met zijn hoofd vol briljante ideeën in de duisternis dook en daar het licht zag.

Vergeleken met het werk van Oceansize klinkt “The Demon Joke” inderdaad veel lichter en optimistischer. Het gitaarwerk is zeker nog prominent aanwezig, maar klinkt een stuk transparanter. De zangmelodieën liggen prettig in het gehoor en hebben niet zelden een sterk poppy karakter. Daarbij hebben de toetsen een belangrijkere rol gekregen. Soms klinken ze alsof ze uit de dance-muziek zijn geplukt. Er valt echter niet veel te dansen op deze muziek: veel maatwisselingen, onregelmatige maatsoorten, vooruitgeschoven accenten. Met regelmaat word je ritmisch op het verkeerde been gezet, maar ja anders kom je ook niet op deze site terecht. De zangstem van Mike Vennart is de prettig klinkende verbindende schakel in dit geheel. Hij beweegt zich vocaal als een kameleon door allerlei kleurschakeringen, soms zingt hij met heel veel soul, soms galmt hij als Bowie, soms erg breekbaar, dan weer ontzettend opgefokt.

Het album opent uitermate bombastisch, á la Genesis ten tijde van “Duke”, waarbij de digitale bas de fundering van je woning test. Klinkt fantastisch. Het einde van dit 255 laat even The Young Ones-waanzin op de gitaar horen. Op het eind van het mooie Rebirthmark keert diezelfde gitaar-waanzin nogmaals terug. Het couplet van Duke Fame klinkt als een ode aan Iron Maiden, de grote metal-helden van Vennart. Hoe groot en hilarisch is het contrast met het bijna symfonische refrein met engelachtige zang.
Nummers als Retaliate klinken als een soort opgevoerde New Wave. Het opgevoerde zit hem vooral in de gebruikte sounds en de met veel power bediende drums, soms bijna hypnotiserend.
Andere nummers als Don’t Forget The Joker en A Weight In The Hollow beginnen rustig en worden vervolgens in het refrein tot bombastische proporties opgeblazen met een vette bas. Vaak hoor je hier ook The Edge-achtige (U2) gitaarpartijen. Dat levert een mooi totaalgeluid op. Operate is veruit het meest poppy nummer met zijn catchy refrein en zijn vette toetsen. Je zou je kunnen afvragen of dit niet als een parodie is bedoeld, maar het klinkt wel als een klok.

“The Demon Joke” is een sterk en gevarieerd album geworden, niet te vergelijken met het Oceansize-werk. Van mij mag Mike Vennart nóg wel een keer een duik in de duisternis nemen. Ik zie het resultaat met vertrouwen tegemoet. BRON ; progwereld.
 
255 (3:16) 
Doubt (4:12) 
Infatuate (5:10) 
Rebirthmark (3:45) 
Duke Fame (4:17) 
Don’t Forget The Joker (3:54) 
Retaliate (3:55) 
A Weight In The Hollow (5:38) 
Operate (4:45) 
Amends (3:33)