Post Description

Scanfoutjes verbeterd, alinea-indeling bijgewerkt.
Met dank aan de originele spotter.

In het hartje van de zomer begon tegen de avond in Engeland de lucht te betrekken. Wolken stapelden zich op en na korte tijd begon het te sneeuwen. De meeste mensen waren verheugd dat de hittegolf voorbij was; slechts een enkeling maakte zich bezorgd over dit vreemde natuurverschijnsel. De bezorgdheid nam toe en werd tot ongerustheid toen het de volgende morgen nog sneeuwde en het dagenlang bleef sneeuwen. Eén man had weldra zijn gevolgtrekkingen gemaakt. Ze waren ontstellend — en ze leken fantastisch. Waren ze het ook? Het sneeuwen was een natuurverschijnsel, maar het had geen natuurlijke oorzaak, zo redeneerde de minister-president van Groot-Brittannië. De mens moest er de hand in hebben. En dat betekende dat het land in oorlog was!

Een onbekende vijand gebruikte blijkbaar geheime, wetenschappelijke ontdekkingen om het Britse volk geruisloos te vernietigen. De geleerden stonden voor een raadsel, dat er niet geringer op werd toen bleek dat de sneeuw radioactief was. De rapporten hierover werden geheimgehouden. Maar de weinigen die ervan op de hoogte waren, wisten nu met zekerheid dat het doodvonnis op korte termijn aan de natie zou worden voltrokken. Tenzij...

Tenzij men tijdig kon ontdekken hoe het sneeuwen werd veroorzaakt en hoe er een einde aan kon worden gemaakt. Terwijl Dr. Garret en zijn staf in hun laboratorium een wedloop met de tijd houden, verandert de samenleving gaandeweg in een chaos. De sneeuw belemmert het verkeer; handel en industrie worden platgelegd. Rantsoenering wordt onvermijdelijk. De mobilisatie wordt afgekondigd. Ongure elementen steken het hoofd op. Zelfs Garrets laboratorium ontkomt niet aan de gevolgen van de maatschappelijke ontwrichting. Maar dan heeft de geleerde al de allermerkwaardigste vondst gedaan die vloot en luchtmacht in staat zal stellen hun aandeel bij te dragen om het land van de ondergang te redden.

Dit spannende verhaal is in de beste tradities van de grootmeesters der wetenschappelijke fantasie: Jules Verne en H.G. Wells — hetgeen betekent dat ook het romantische element erin tot zijn recht komt. John Boland kan zich erop beroemen, aan dit klassieke genre een vorm te hebben gegeven waardoor het eensklaps weer in de hoogste mate actueel is geworden.