Post Description

Argentinië is nou niet direct een land waar we aan denken bij progressieve muziek. Misschien kennen een aantal van jullie Nexus, een symfonische progband uit Buenos Aires, maar verder zullen de meesten stil vallen. Nou dat gaat veranderen! Buenos Aires heeft een nieuwe progressieve band voortgebracht die Argentinië voorgoed op de prog-kaart gaat zetten. Fughu is een prog-metal band, die al bestaat sinds 1998, in 2008 in het voorprogramma van Dream Theater mocht optreden en in 2009 hun debuutalbum “Absence” uitbracht. Door tegelijkertijd twee nieuwe albums uit te brengen in 2013 – die overigens ook tezamen verkrijgbaar zijn in een limited edition verpakking – verwacht ik hun doorbraak in de progwereld.

Energieke, krachtige, gevoelige, bombastische en orkestrale muziek die continu verandert, met onvoorspelbare wendingen, prachtige, gevoelige maar ook stevige zang met een klassiek tintje, zware gitaarriffs en prachtige meeslepende solo’s, vreemde synthesizereffecten en mooie orgelarrangementen. Neem het complexe, onvoorspelbare, excentrieke en experimentele geluid van Tool, combineer dat met de grillige, emotionele en gelaagde muziekpartijen van Pain Of Salvation en steek dat in een Clive Nolanachtige decor en je hebt enig idee waar de muziek van Fughu heen gaat.

Beide albums zijn conceptalbums rondom ons menselijk bestaan. Op “Human – The Tales” worden verhalen verteld over menselijke problemen – zoals depressie, angst en paniek – en het zoeken naar de reden van ons bestaan. “Human – The Facts” schetst een nog donkerder kant van het menselijke bestaan. Dit tweede album kan ook als een progrockopera beschreven worden, waarbij de verschillende zangers hun eigen rol hebben. De hoofdrol is weggelegd voor zanger Santiago Burgi, die de rol van ‘Climb’ vertolkt. Een vergelijkbare rol als de hoofdrolspeler in het conceptalbum “Be” van Pain Of Salvation, op zoek naar de zin van het leven, de plek van de mensheid in ons universum en de kringloop van ons bestaan. “One tree’s fallen, one grows near it”. Moest ik bij het eerste deel “Human – The Tales” al denken aan dit conceptalbum van PoS, bij het tweede deel “Human – The Facts” is deze vergelijking – overigens niet alleen qua concept, maar zeker ook muzikaal – zeker op zijn plaats.

Santiago Burgi is werkelijk een geweldige zanger. Beheerst en kalm haalt hij alle toonhoogten – technisch perfect – maar hij weet ook te boeien en de luisteraar aan zich te binden. Niet saai, maar divers, zuiver, soms een hoge tenorstem, dan weer een heldere hardrockstem vergelijkbaar met Bruce Dickinson (Iron Maiden) of een gevoelige rockstem zoals Damian Wilson die heeft. Hier en daar doet Burgi mij ook denken aan Fish in zijn hoogtijdagen bij Marillion. Wat ook echt opvalt is het geweldige elektronische geluid dat Malmierca uit zijn synthesizers haalt. Dit hoor je al direct in het openingsnummer The Human Way en het blijft je voortdurend verbazen.

Om hun doorbraak buiten het Zuid-Amerikaanse continent te verzekeren, is er een beroep gedaan op een aantal gastmuzikanten. Op “Human – The Tales” horen we – op het nummer Mayhem – een prachtige gitaarsolo van Jeff Kollman (onder andere bekend van Glenn Hughes en UFO) en horen we aan het eind didgeridoo-geluiden door iemand die GEA genoemd wordt. Geen idee wie het is, maar het klinkt wel leuk als afsluiting van het eerste album. In de rockopera “Human – The Facts” zijn verder gastrollen weggelegd voor Damian Wilson als ‘Thlot’ en Dario Schmunck als ‘Otto Climb’. Damian Wilson hoeft volgens mij op deze site geen introductie, vermeld moet worden dat zijn stem zeer goed past bij die van Burgi. Dario Schmunck is een Argentijnse operazanger met een klassieke tenorstem. Hij is onder andere bekend van de Hamburgse Staatsopera, het operatheater ‘Teatro La Fenice’ in Venetië en het Weense Volksopera. In het stuk zingt hij overigens in de Duitse taal.

De Argentijnse band Fughu heeft met deze twee simultaan uitgebrachte albums een prachtig visitekaartje afgegeven. Liefhebbers van het album “Be” van Pain Of Salvation of “10.000 Days” van Tool moeten dit album zeker een keer gaan beluisteren. Maar let op: Fughu is, evenals het Japanse gerecht fugu – waar ze hun naam aan ontleend hebben – gevaarlijk verslavend.


 The Tales

 
The Human Way (6:27) 
Inertia (7:19) 
Dry Fountain (5:32) 
Twisted Mind (5:40) 
Goodbye (5:47) 
Evil Eyes (6:43) 
Mayhem(8:49) 



The Facts

 
Void (3:57) 
Quirk of Fate (6:42) 
The Play (2:45) 
Climb (7:22) 
Vater (4:06) 
Winter (4:42) 
Till the Days I Die (1:55) 
The Facts (7:31)