Post Description

Ik heb zojuist een plaat die bijna 100 minuten duurt op repeat gezet. Ja het is echt waar. Het is ongekend wat de Neal Morse Band (of NMB zoals ze zich nu noemen) met hun nieuwe plaat “Innocence & Danger” ons als progressieve liefhebbers bieden. Dit is dé ode aan symfonische rock. De muziek van NMB laaft zich aan de jaren ’70, maar doet dat met een urgentie, frisheid, directheid, kracht en muzikaal vakmanschap die ik niet vaak heb gehoord.

Vanzelfsprekend is dat niet. De laatste platen van de Neal Morse Band werden op de burelen van Progwereld wat lauw ontvangen. Dat lag niet zozeer aan de kwaliteit van de muziek, maar wel dat Morse en zijn kompanen teveel muziek aan de schijfjes toevertrouwden, plus dat het, om Fred Nieuwesteeg maar te citeren ‘het veel oude Neal wijn in Morse zakken’ was. Een visie die ik goed begreep. Plus dat naar mijn oordeel de muziek zo bomvol zat, dat het mij niet raakte. Niet kon raken, zoals zo vaak bij de muziek van Morse (al probeer ik het elke release weer). Ik miste de inspiratie die je (beter: ik) hoort op bijvoorbeeld “Snow” van Spock’s Beard (of begin ik nu echt een oude man te worden?).

Het hele goede nieuws is dat de Neal Morse Band (of NMB) met dit nieuwe album “Innocence & Danger” doet wat ik zolang heb gemist: mij echt raken. Dat de heren Morse, George, Gillette, Hubauer en Portnoy uitstekende muzikanten zijn, daar hoef ik op Progwereld niet over uit te wijden, maar dat NMB fris, direct en krachtig klinkt. Kortom: geïnspireerd. De cd bestaat uit twee delen. “Innocence” met ‘gewone’ songs en “Danger” met twee epics. “Innocence” begint al direct met de geweldige opener Do It All Again. Heel mooi hoe de stemmen worden gebruikt, Morse die het vers zingt, Gillette de brug en Hubauer het slotstuk. De samenzang is uit de kunst. Hiermee wordt de toon van het album direct gezet.

Ik ben sowieso te spreken over de variatie van de nummers. Dit keer geen concept, en dat geeft NMB blijkbaar ruimte. Het al genoemde Do It All Again en Bird on a Wire zijn twee symfonische pareltjes waar de klasse vanaf druipt. Daarna zijn Your Place In The Sun en Another Story To Tell twee meer ‘echte songs’, zoals je die bijvoorbeeld ook op de laatste plaat van Flying Colors tegenkomt. Vooral de Beatles-que touch valt op, maar goed, dat kom je uiteraard vaak tegen op een plaat van Morse. Met The Way It Had It To Be wordt wat gas teruggenomen en dat is een goed moment. Na het instrumentale Emergence volgt een van de hoogtepunten van deze plaat met Not Afraid part 1. Dit is een hele fijne cover van Bridge Over Troubled Water van Simon & Garfunkel en sluit vervolgens cd 1 af. NMB maakt van een ‘klein liedje’ een symfonisch werkstuk.

Op cd 2 staan twee waanzinnige epics. Not Afraid part 2 klokt bijna twintig minuten met een zeer sterke opbouw en geweldig toetsenwerk. Organisch. En daarmee bedoel ik ook precies wat deze muziek wel heeft en het vorige werk minder. Het ademt. In de begeleidende biografie spreekt Morse over een ontmoeting met Jon Anderson die hem heeft geïnspireerd om vrijer te schrijven. Deze vrijheid hoor en voel je terug in de muziek.

Dan het pronkstuk van “Innocence & Danger”: een briljant werkstuk van ruim dertig minuten, getiteld Beyond The Years. Het is met recht een ode aan progressieve rock, met name de symfo van de jaren ’70. Voor mij is het echt onvermijdelijk dat regelmatig “Supper’s Ready” van Genesis en “Close To The Edge” van Yes in mijn hoofd ronddwaalden. Ook dit nummer klinkt zeer fris en modern, maar staat toch met beide benen in de traditie. Om te beginnen vind ik het geweldig dat de heren een half uur muziek weten te creëren die interessant blijft. Sterker nog, er is een lonkende repeatknop. En dat komt door een aantal zaken. In de eerste plaats word je door een fantastisch klassiek intro direct het nummer ingezogen. Bovendien komt dit thema aan het eind terug, waardoor je met een afgeronde symfonie te maken hebt. Als tweede punt wil ik noemen hoe de diverse zangers hun partijen vormgeven. De verschillende stemmen hebben een enorme meerwaarde en er zit een subliem stukje samenzang in. Ten derde: de muziek kent verder voldoende variatie. De Neal Morse Band swingt. Ieder bandlid etaleert zijn topvorm, maar altijd in dienst van de muziek. De tempo-overgangen, de solo’s op toetsen en gitaar, het organische geheel, ik kan er niets anders van maken dan dat Beyond The Years een ode is aan de symfonische rock.

En dan kom ik tot slot, waarschijnlijk waar mijn collega’s al bang voor zijn, tot één conclusie. Dit is jaarlijstmateriaal. Het is lang geleden dat Morse zo geïnspireerd klonk. Zelf denk ik dat de vrijheid om niet aan een concept of thema vast te zitten, heel goed is geweest. Dat deze mannen steengoede muzikanten zijn is bij een ieder die onze muziek een warm hart toedraagt bekend. Maar met deze cd raken ze me bovendien. Ik kan er geen genoeg van krijgen.


*Tekst: Jacco Stijkel
*Bron: Progwereld.org



















Tracklist:


*CD1

01. Do It All Again (8:55)
02. Bird On A Wire (7:22)
03. Your Place In The Sun (4:12)
04. Another Story To Tell (4:50)
05. The Way It Had To Be (7:14)
06. Emergence (3:12)
07. Not Afraid Pt. 1 (4:53)
08. Bridge Over Troubled Water (8:08)


*CD2

01. Not Afraid Pt. 2 (19:32)
02. Beyond the Years (31:22)