Post Description

Gevoelige pianomuziek opent de tweede cd van de Italiaanse band La Coscienza di Zeno, Sensitività. Als na een minuut het toetsengeweld losbarst kan ik nog niet bevroeden wat een klein uur later wel duidelijk is: ik heb naar ik iets over de helft van het jaar  inschat het fraaiste album van 2013 in handen! Het is deze Italianen gelukt hun ijzersterke gelijknamige debuut te overtreffen. De vrees van collega recensent Markwin Meeuws bij zijn beschrijving van dit debuut dat we weer met de zoveelste talentvolle Italiaanse eendagsvlieg te maken zouden hebben is gelukkig ongegrond gebleken.

Deze jonge band bouwt op een verfrissende wijze voort op het succes van de grote Italiaanse progbands uit de jaren '70. Het gaat wat te ver om deze muziek pianogedomineerd te noemen, maar tekenend is het wel dat dit door Luca Scherani bespeelde instrument de hele cd door, op tal van punten nadrukkelijk op de voorgrond treedt en zorgt voor een aangename, vaak subtiele wisseling van decor. De volmondig Italiaanse emotionele, fraaie stem van Alessio Calandriello verbindt in alle regionen moeiteloos de muzikale landschapjes.

Alom aanwezig is ook het legendarische klassieke symfonische rockinstrument de Mellotron. De koren en orkesten uit dit instrument (met twee bespelers!) schallen voortdurend je oorschelpen binnen. Dit levert fraaie stukjes muziek op, inclusief heerlijke duetjes met andere instrumenten.

De klassiek getinte thema's met gedragen zang, weelderig toetsenspel en beklemmende gitaarsoli (van Davide Serpico) volgen elkaar in snel tempo op. Maar hoe fraai ook, zou dit tot overdaad kunnen leiden. De schrijvers van de zeven nummers zorgen er echter voor dat de luisteraar zich geen moment verveelt. Dan weer pakt de band even stevig uit met gitaarwerk, om daarna juist enorm gas terug te nemen en bijvoorbeeld een accordeon te laten huilen, alleen een pianoaanslag te produceren, maar ook een uitstapje naar lichte jazz is levert geen enkel probleem op. Het gebruik van klassieke instrumenten als viool, cello en fluit voegt een extra dimensie toe aan de gelaagde composities die erg knap in elkaar zitten. Het nummer La Temperanza is er een voorbeeld van hoe de band bijna klassieke muziek met prog fraai weet te verweven.

Wat maakt dit album verder nou zo geweldig? Ik denk zelf de gevoeligheid (sensitività), die voortdurend  van de draaitafel afdruipt. Het gezelschap weet een puur Italiaanse sfeer op te roepen waar ik zelf heel erg van houd. De muziek roep bij mij beelden op van een copieus familiediner, in een zomers Italiaans decor, waarbij laat in de avond een lippenbrandend hete  zeer sterke espresso wordt gereserveerd, vergezeld van een mooie grappa en waardoor je dan in de ijdele hoop verkeert dat dít moment nooit voorbij gaat. Het dik twaalf minuten klokkende titelnummer heeft dit sfeerplaatje bijvoorbeeld allemaal in zich. Aangenaam voldaan verlaat je de muzikale dis.

Als de laatste klanken van het slotnummer langzaam wegsterven heb ik al lang mijn tweede blikje kippenvel opengetrokken. Op sommige cd's komt wel eens zo'n adembenemend moment langs, dat zich dan direct in je geheugen nestelt. Op dit schijfje zijn dit soort passages (voor mij persoonlijk dan natuurlijk) bijna niet aan te slepen. Alleen al die glorieuze genietmomenten zijn genoeg om deze cd zonder omwegen binnen te fietsen. Maar daarmee doen we deze gasten uit Genua tekort. Sensitività is in zijn geheel zonder overdrijving een meesterwerk te noemen.

www.progwereld.org