Post Description

Biografie
Genesis-periode

Gabriel was in 1967 samen met Mike Rutherford, Anthony Phillips en Tony Banks oprichter van de symfonische rockband Genesis. Genesis was een fusie van de schoolbands Anon en The Garden Wall, en speelde in eerste instantie covers van onder andere The Yardbirds, Otis Redding en The Rolling Stones. Al snel ontdekten de leden van Genesis hun talent om zelf songs te schrijven, en onder productie van Jonathan King brachten zij hun eerste album uit: From Genesis to Revelation. Dit album flopte. Bij liveoptredens viel Gabriel op door zijn extravagante kostuums en zijn klagende zang. Na de albums From Genesis To Revelation en Trespass stapte Anthony Phillips wegens podiumangst uit de band. Gitarist Steve Hackett en drummer Phil Collins werden aangetrokken als vervangers. Met Selling England by the Pound (1973) was Genesis voor het eerst succesvol. Het album bracht de groep haar eerste hitsingle, "I Know What I Like". Strubbelingen tussen Gabriel en de rest van de groep tijdens de opname van het conceptalbum The Lamb Lies Down On Broadway (1974) leidden uiteindelijk tot het vertrek van Gabriel in 1975.
Solo

Gabriels eerste soloalbum werd opgenomen in Toronto in 1976 en werd uitgebracht in februari 1977. De naam van dit album was net als de volgende drie albums eenvoudigweg Peter Gabriel. Al snel kreeg het werk de bijnaam "Car", naar de cover van de lp. Gabriel was niet van plan een andere naam te geven aan zijn albums dan "Peter Gabriel". Het idee hierachter was om een merk en een product met een eigen identiteit te creëren. De hoes van het album iseen foto van een Lancia-auto met regendruppels op de ramen, waar Gabriel door naar buiten staart.

De single "Solsbury Hill" werd een hit en groeide uit tot een van de meest gespeelde nummers van Gabriel, zowel op het podium als op de radio. Ook het nummer "Here Comes The Flood" is afkomstig van dit album. Opvallend was dat Gabriels sologeluid meer toegankelijk, minder zwaar en vooral minder rock was dan men gewend was van zijn Genesis-tijd. Op dit album nam Tony Levin de baspartijen voor zijn rekening. Op alle volgende albums van Gabriel zou Levin steeds te horen zijn, en ook op de tournees is Levin, tot op de dag van vandaag, steeds aanwezig. Ter promotie van zijn eerste soloalbum maakte Gabriel in 1977 een grote tournee onder de naam "Expect the Unexpected Tour". Voor de fans een verrassende tour, omdat Gabriel niet uitpakte met extravagante kostuums zoals in zijn Genesis-tijd. In het kader van deze tournee deed Gabriel ook Nederland en België aan, respectievelijk in De Doelen in Rotterdam en Vorst Nationaal in Brussel.

Gabriels tweede album werd in het voorjaar van 1978 opgenomen, onder andere met gitarist Robert Fripp. Deze plaat, ook "Peter Gabriel" genaamd, werd bekend als "Scratch". Gabriels geluid en stijl waren veranderd in vergelijking tot het vorige album. Het geluid was veel somberder dan op het eerste album. De track "D.I.Y." werd uitgebracht als single. De cover van "Scratch" bestaat uit een foto van Gabriel, waarbij hij met zijn vingers scheuren aanbrengt in de foto. De opname van "Scratch" was gehaast, wat Gabriel zelf toegaf.[bron?] In het najaar en winter van 1978 ondernam Gabriel een bescheiden tournee, waarin hij onder andere optrad in de Jaap Edenhal in Amsterdam en in het Duitse muziekprogramma Rockpalast.
Jaren tachtig

Met het uitbrengen van zijn derde soloalbum in mei 1980 ontwikkelde Gabriel zijn eigen unieke geluid en stijl. "Melt", zoals de plaat bekend is geworden, was Gabriels eerste nummer 1-album in Engeland. De officieuze titel "Melt" is een verwijzing naar de afbeelding op de omslag, waarop Gabriels gezicht wegsmelt. Naast de reguliere bandleden Tony Levin op bas en Jerry Marotta op drums, werkten diverse gastmuzikanten aan dit album mee, waaronder Phil Collins op drums, Kate Bush als achtergrondzangeres en Paul Weller, Robert Fripp, Dave Gregory en David Rhodes op gitaren. Rhodes werd tevens permanent lid van de band van Peter Gabriel, zowel live als in de studio. Diverse nummers op dit album sloegen wereldwijd aan, zoals "Games Without Frontiers", en de klassieker "Biko" over Steve Biko en de apartheid in Zuid-Afrika. Als gevolg van dit album ging Gabriel opnieuw op wereldtournee, de "Tour of China 1984." Opnieuw stond Nederland in de agenda en wel in het Muziekcentrum Vredenburg te Utrecht.