Post Description

Het debuutalbum “Lighthouse” van Oak, dat in eerste instantie in 2013 uitkwam, was bijna in de vergetelheid geraakt. Mede door de goede contacten met de jongens van Airbag, kreeg het album in 2016 een nieuwe release bij Karisma Records. Mijn collega Ralph schreef er een uitstekende recensie van. Het album kreeg een verdiende plek in mijn top 10 van dat jaar.

Zo’n tweede album is feitelijk veel spannender. Welke koers zal de band gaan varen? Het eerste dat opvalt, is dat gitarist Ole Michael Bjørndal niet meer van de partij is. De gitaarpartijen worden nu door bassist Sigbjørn Reiakvam gespeeld behalve op Lost Causes, daar horen we Bjorn Riis de snaren bespelen.

Maar wat mij het meeste opviel is de enorme groei die deze band heeft doorgemaakt. Op “Lighthouse” vond ik de composities nog wel eens wat uitwaaieren. Helemaal niet gek voor een band die zijn eerste album aflevert. Op “False Memory Archive” is alles meer coherent. Je wordt vanaf de eerste tonen het album ingezogen en pas na 54 minuten word je weer losgelaten. Daarbij is het album wat minder luchtig, progressiever en hebben de nummers veel meer gelaagdheid gekregen. Dat betekent ook dat het album om al je aandacht vraagt en flink wat luisterbeurten nodig heeft om alles helemaal te doorgronden. Wat mij betreft allemaal pluspunten.

Een nummer als Lost Causes is echt een belevenis op zich. Het heeft een indrukwekkende opbouw en kent een climax met een enorme intensiteit compleet met scheurende saxofoon. Het heeft het tegendraadse van Steven Wilson (denk aan Luminol) en het meeslepende van Pink Floyd. Het titelnummer is daarentegen weer meer poppy en neigt meer naar het geluid van Talk Talk en Mew. Met dragende pianopassages en een refrein dat uren lang door je hoofd blijft rondzingen.

De held van Oak is wat mij betreft zanger Simen Valldal Johannessen. Hij zet een prestatie van formaat neer. Er komt veel op zijn bordje, maar hij blijft het hoge niveau moeiteloos vasthouden. Zijn warme, vrij lage, stem met unieke klankkleur doet soms denken aan Mark Hollis van Talk Talk, maar ook aan Kristoffer Rygg van Ulver.

Claire De Lune is ook een track om geen genoeg van te krijgen. Vleugje psychedelisch, met donkere randjes. Echt een nummer om onder de koptelefoon te beluisteren. Let op de subtiele percussie, maar ook op het geweldige ronkende basgeluid van Sigbjørn Reiakvam. En drummer Øystein Sootholtet timmert het nummer bij vlagen zo mooi dicht dat je even niet weet hoe hij het voor elkaar krijgt. En alles is zo voortreffelijk gedoseerd dat je heerlijk alle kanten opgesleurd wordt.

Dit album wint het meest aan kracht wanneer je hem in zijn geheel beluistert. Dan zal je merken dat de nummers elkaar versterken en dat over de volgorde heel goed is nagedacht. Als tandwielen grijpt alles in elkaar. Een indrukwekkende prestatie. De vergelijking met Airbag gaat op dit album overigens niet meer op, behalve dan dat het stadsgenoten zijn. Wat mij betreft is dit album een stuk spannender en avontuurlijker dan wat Airbag op zijn laatste twee albums liet horen.


*Tekst: Maarten Goossensen
*Bron: Progwereld.org























Tracklist:


01. We, The Drowned (5:23)
02. Claire De Lune (7:16)
03. False Memory Archive (4:47)
04. Lost Causes (8:30)
05. Intermezzo (1:42)
06. The Lights (10:34)
07. There Are The Stars We're Looking For (4:19)
08. Transparent Eyes (4:59)
09. Psalm 51 (7:25)