Post Description

De van origine Poolse zangeres Agnieszka Swita maakt aan de zijde van Clive Nolan  al enige jaren furore met het muziekgezelschap Caamora. Hoogtepunt daarvan is het theatrale “She”- album. Daarnaast mag ze de vertolking van de hoofdrol in Nolan’s musical Alchemy ook hoog bijschrijven op haar nog prille cv. Eigenlijk is ze best een beetje een ‘dramaqueen’, die Agnieszka. Wat dat betreft doet haar manier van zingen wel wat denken aan die van Tracy Hitchings. Swita klinkt echter heel wat milder. Ze onderscheidt zich met een mooie, rondvormige stem die omlijst wordt door een charmant accent. Terwijl voornoemde cd’s braaf hun rondjes doen in menig cd-speler is daar ineens een soloalbum van haar, “Sleepless” genaamd. De dame laat hierop de toetsenpartijen en enkele achtergrondvocalen wederom verzorgen door meneer Nolan. Hierdoor mag je aannemen dat dit album in het verlengde ligt van de Caamora- en Alchemyschijfjes. Toch is dat maar ten dele het geval. “Sleepless” kent een aantal significante verschillen waardoor de plaat z’n bestaansrecht heeft.

Om te beginnen zijn daar de composities. Negen van de tien nummers komen uit de hoge hoed van Swita zelf. Alleen het afsluitende titelnummer is een schrijfsel van Nolan. Het materiaal op “Sleepless” is over het algemeen wat robuuster en songmatiger van aard en dat is fijn. Altijd maar die conceptsferen waarin ze zich verhult. Ditmaal is het Swita in eigen persoon waar het om draait en dan heb ik het nog niet eens over de teksten. Je hoort muziek waarin Swita zich als een vogel zo vrij voelt. De muziek klinkt krachtiger en bombastischer dan ooit en tja, dat krijg je met muzikanten die het op hun heupen hebben. Sommige albums hebben het net niet, “Sleepless” heeft het heel erg wel. Het is een ontmoeting tussen Caamora en Nightwish, tussen Panic Room en Arena, tussen Kayak en Within Temptation.

Swita heeft het album samen met koning Nolan geproduceerd. Het klinkt dan ook als een klok. Op muzikaal vlak weet Swita zich naast Nolan omringt door enkele niet al te grote namen. Zo is daar gitarist Steve Harris (Ark, Paul Menel band) die op compacte wijze over doet wat Karl Groom in de jaren ‘90 bij Shadowland deed. Op basgitaar is daar Andy Faulkner (Jump, Twelfth Night) die met z’n kordate spel een flinke bijdrage levert aan het dampende fundament van de plaat en dat is iets waar de soepele hardhitter Dave Mackintosh wel raad mee weet achter zijn drumstel. De heren staan daar niet zozeer vanwege hun flitsende virtuositeit, maar omdat ze ongekende teamspelers zijn. Wist ik veel!

Toen ik het album voor het eerst hoorde, had ik geen flauw idee wat ik kon verwachten. De eerste paar nummers vond ik hooguit aardig, maar met het zwierige refrein van Disclosure en de eenvoudige synthesizerlijn voelde ik m’n mondhoeken omhoog gaan. Vanaf daar ging het non-stop halleluja in m’n hoofd en nog steeds.

Het album blijft ook na herhaalde luisterbeurten boeien. Sterker nog: de genietbaarheidscurve van de plaat vertoont een stijgende lijn. Daar mag ondermeer het goed opgebouwde Borderland met z’n akoestische gitaar en z’n synthesizersolo zich verantwoordelijk voor houden. Ik wil vooral ook niet voorbijgaan aan het dampende Asylum met z’n rake drumbreaks, z’n  flitsende gitaarsolo en z’n Annemarie Helder-achtige zang. Eigenlijk zijn de metalgetinte drums van Trapped, de melodieuze gitaar van Scarlet en de kilo’s bombast die telkens over me heen worden uitgestort gewoon terroristische aanslagen op m’n proggeweten. Het houdt niet op. In het laatste nummer beleeft Nolan z’n ‘finest hour’ en dat is hem gegund. Op het gehele album is hij uitstekend en adequaat bezig. Zijn spel staat dan ook zo goed als constant in dienst van de muziek. In het nummer Sleepless laat hij dan eindelijk het achterste van z’n tong zien en dan weet je het wel.

Swita mag “Sleepless” met vette letters op haar cv zetten. Dat valt te danken aan de verschillen met eerdere albums waaraan ze meewerkte, maar juist ook vanwege de overeenkomsten. En natuurlijk omdat ze zo lekker kan zingen. Laten we dat vooral niet vergeten.  BRON PROGWERELD


Something To Believe (4:17) 
Code Of Humans ( cosmo part 1) (4:48) 
Disclosure (cosmo part 2) (4:43) 
Asylum ( cosmo part 3) (3:28) 
Borderland (6:20) 
Trapped (4:09) 
Scarlet (5:10) 
Back To Life (4:37) 
In Her Arms (4:34) 
Sleepless (7:55)