Post Description

Wil diegene die ooit van Vivien Lalu gehoord heeft zijn vinger opsteken…

Stel dit verzoek aan honderd liefhebbers van rockmuziek en niet meer dan vijf zullen gevolg geven. Wanneer ik daarna vertel wat een staat van deze dienst de Franse toetsenist heeft, zullen bij de 95 anderen de schellen van de ogen vallen. Laat ik het anders doen. Zal ik de namen noemen waarmee hij heeft samengewerkt? Heb je even?

In 2008 kwam ik voor het eerst in aanraking met Lalu bij het bespreken van het album “Temporal”. Die bracht hij uit onder de naam Shadrane. Een zeer aardige schijf met vrij stevige en melodieuze progressieve rock en metal. Ten opzichte van zijn debuutalbum “Oniric Metal” en het genoemde “Temporal” heeft hij met uitzondering van zanger Martin LeMar (Mekong Delta, Tomorrow’s Eve) de complete bezetting vernieuwd. En ook nu zijn de namen en die van meewerkende gasten niet mis. Maar staan (deze) grote namen ook garant voor een groots album?

Bij het beluisteren van de eerste twee nummers Greed en War On Animals bekroop mij een wee gevoel. Het leek er verdraaid veel op dat ik weer te maken had met een dertien in een dozijn progmetal album. Beukende dubbele basdrums, onnavolgbare toetsensolo’s en supersnelle gitaarsolo’s waar Usain Bolt nog jaloers op zou worden. Gelukkig worden ze met een techniek en souplesse gespeeld die op dit soort albums vaak ontbreken. Vanaf Tatonka, met een fraaie gitaarsolo van onze landgenoot Joop Wolters, is er sprake van temporisatie en wordt gas teruggenomen. Het muzikale vakmanschap van de (gast)muzikanten openbaart zich opeens in volle wasdom. Wat mij betreft met een hoofdrol voor Virgil Donati. Het is een verademing hoe deze drumgigant met transparant drumwerk en souplesse ruimte openhoudt en niet elk gaatje dicht rost.

Met Martin LeMar heeft men ook een geroutineerde zanger in huis. De man is voornamelijk bekend in hardrockkringen. Zijn stem, voorzien van een lekker gruizige rand, past prima bij de muziek. Op Bast krijgt hij gezelschap van een ‘growlende’ Peter Wildoer. Vergelijk zijn bijdrage met die op de soloalbums van James LaBrie.

Slaughtered is een wat vreemde eend in de bijt. Opera-achtige metal met dito zang en een lekkere toetsensolo van Jordan Rudess doen het nummer klinken als een mix van Rhapsody en Dream Theater.

Na negen vrij korte nummers is het tijd voor het hoogtepunt van deze schijf: Revelations. In niets doet het nummer van bijna twintig minuten denken aan de dampende en op James LaBrie, Dream Theater, Planet X en Symphony X gelijkende progmetal. Orkestraal toetsenwerk van Lalu en klassiek aandoend pianospel van Rudess bepalen de eerste drie minuten. Wat daarna volgt is een afwisseling van filmmuziek, rock en metal die zijn weerga niet kent. Eigenlijk rechtvaardigt dit nummer alleen al de aanschaf van deze cd. Vivien Lalu heeft dit juweel samen met Jordan Rudess gecomponeerd. Wat mij betreft bestaat een volgend album uitsluitend uit dergelijke nummers.



Greed (4:05) 
War On Animals (3:26) 
Tatonka (4:01) 
Mirror Prison (2:26) 
Deep Blue (3:29) 
Bast (4:04) 
Momento (3:40) 
Follow The Line (3:51) 
Slaughtered (3:13) 
Revelations (19:29)                       dit is echt een plaatje


Binnen een genre waarin het vrijwel onmogelijk is om origineel te zijn, heeft Lalu een van de betere progmetal albums van 2013 afgeleverd.